Real Ones, ‘Every Dog Has His Day’ — Gratis MP3 van de Dag

Artiest: Real Ones
Nummer: ‘Every Dog Has His Day’
Album: ‘All For the Neighbourhood’
Klinkt als: Super Furry Animals, Talking Heads

Download: ‘Every Dog Has His Day’  (MP3)

[Download Help]

Voormalige Beatles en Stones manager Allen Klein (77) overleden

http://www.keno.org

Allen Klein, de zelfverklaarde ‘haai’  en één van de machtigste en meest controversiële managers in de sixties die The Beatles en de Rolling Stones onder meer managede, is afgelopen zaterdag 4 juli overleden in New York na een lange strijd tegen de ziekte Alzheimer. Klein, die 77 jaar is geworden, stond bekend om zijn krachtige onderhandelingen, onnavolgbare deals en de bitterheid die hij bij sommige van zijn cliënten veroorzaakte.

Als de oprichter van ABKCO Records werkte Klein met een paar van de grootste namen in de muziekindustrie, waaronder Herman’s Hermits, Bobby Darin en de legendarische soulzanger Sam Cooke. Maar de Newark inboorling werd pas een echte industrie reus toen hij de Stones half jaren zestig contracteerde en hen daarmee een erg lucratieve platendeal bezorgde. De Stones bandleden waren echter pissed as hell toen Klein de rechten van diverse bandsongs kocht van een ex-manager. Mick Jagger getuigde tegen hem in een rechtszaak over royalties in 1984 en Keith Richards noemde de vijfjarige relatie van de groep met Klein eens als “de prijs van een opleiding.” In de nasleep ging Klein er alsnog van door met de rechten op vele Stones songs geschreven voor 1971, inclusief de hitknallers ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ en ‘Jumping Jack Flash’.

Ondanks, of misschien wel juist vanwege zijn reputatie, tekende Klein The Beatles eind jaren zestig nadat manager Brian Epstein overleed. Hij wist John Lennon te overtuigen hem aan te nemen, echter nooit Paul McCartney, waardoor Klein vaak gezien wordt als dé reden dat John, Paul, George en Ringo het uiteindelijk voor gezien hielden als band. Net als bij de Stones, eindigde Kleins relatie met The Beatles ook in de rechtbank. McCartney klaagde zijn ex-bandleden aan om aan Kleins machtige greep te ontsnappen. Allen co-produceerde nog wel George Harrisons beroemde ‘Concert For Bangladesh’.

Klein omschreef zichzelf misschien nog wel het beste met zijn beruchte Kerstkaart… Hij speelde met de tekst van de 23ste Psalm en maakte er dit van: “Ja, hoewel ik door het dal van de schaduw van de dood loop ben ik niet bang voor het kwaad, omdat ik de grootste bastard ben in de vallei.” Allen Klein laat zijn vrouw Betty, drie kinderen en vier kleinkinderen achter. Zijn uitvaart vindt dinsdag 7 juli plaats in New York.

Al zullen de Amerikaanse ogen veel meer gericht zijn op de herdenkingsdienst van Michael Jackson, schat ik zo…

Op déze nieuwe supergroep zitten we wel degelijk te wachten!

http://www.brooklynvegan.com

Zap even terug naar de zomer van het jaar 2005. Lijkt al weer lang geleden, maar weet je nog? Led Zeppelin moest nog samen komen voor die reünie in de O2 Arena waar we nu nog van balen dat we daar niet bij waren (of eigenlijk moet dat natuurlijk überhaupt nog steeds ècht gaan gebeuren), de Foo Fighters hadden destijds een hit met hun nummer ‘In Your Honor’ en Queens Of The Stone Age bracht niet één maar twee albums uit en toerde zich gek. Maar het was ook het jaar dat Foo frontman Dave Grohl even een bom op ons hoofd gooide in een interview met Mojo Magazine…

Nee, hij was niet bezig een reünie van Nirvana te plannen door een reality tv-serie over een zoektocht naar een vervanger voor Kurt Cobain aan te kondigen, al was dat wel een trend. Nieuwe frontmannen vinden voor oude vehikels. Grohl wilde een powertrio formeren met hemzelf achter de drumkit, wie anders, QOTSA’s Josh Homme op gitaar en….Led Zeppelins John Paul Jones op bas.

“Dat wordt het volgende album,” zo zei hij toen tegen Mojo. “Dat zou niet zuigen.”

Flits terug naar 2009 en het ziet er naar uit dat het er nog van gaat komen ook. Antiquiet rapporteert dat de drie rocksterren zich samen hebben opgesloten in een opnamestudio in Los Angeles en zich hebben vastgebeten in het (af)maken van een nieuwe plaat.

We weten niet hoe het supertrio gaat heten – Queens Of Led Foo? Stone Age Zeppelin Fighters? Stone Zeppelin Foo Queens? – wat de albumtitel wordt of wanneer het album in onze speler kan worden geschoven. Dat het stevige, vlammende rockmuziek wordt denken we wel te kunnen zeggen. En vooruit, we gaan voorlopig gewoon mee in Grohls idee en beamen dat deze schijf zéker niet zal zuigen. We verheugen ons vast, OK? Wellicht wordt het wel een ‘Songs For The Deaf’ meets ‘Zeppelin IV’ album!

Recensie: Malcolm Middleton – Waxing Gibbous

Soms hoef je niet rouwig te zijn als één van je favo bandjes uit elkaar valt, want het kan vaak resulteren in de opstanding van een paar nieuwe, sprankelende acts voor de prijs van één. Uiteraard werkte dat niet zo voor bijvoorbeeld The Libertines, maar uit het as van de Delgados kwamen zowel Emma Pollock als Alun Woodward (als Lord Cut-Glass) sterk naar voren met prima soloplaten. Zo ook bij het Schotse Arab Strap. Toen het Falkirk duo in 2006 gracieus maar een beetje mopperend afscheid van ons nam, was het bijna een gegeven dat tekstschrijver Aidan Moffat in zijn eentje genoeg te zeggen zou hebben. Inmiddels bewandelt hij zijn solopad dan ook succesvol. Maar zijn voormalige sidekick Malcolm Middleton is verworden tot een bitterzoete, eigenaardige songsmit met een cult reputatie gedurende de vier – en met ‘Waxing Gibbous’ vijf – solo albums die hij sindsdien uitbracht.

Maar de man heeft ons inziens een grote gave: om contrasten met gemak aan elkaar te verbinden. Hij pent over ‘the usual shite’ – doodnormale en mindere leuke zaken des levens – echter doet dat met gruwelijk depri teksten vol droog cynisme. Die treffende, weemoedige lyrics zijn dan weer verpakt in een laconiek muzikaal dekentje. Een vaak vrolijke omlijsting houdt zijn melancholieke songs prima behapbaar. Een goed voorbeeld van dat kunstje is zijn kerstsingle (compleet met dakloze kerstman in de videoclip) genaamd ‘We’re All Going to Die (Alone)’ uit 2007. Hij bereikte met dat ‘blije liedje’ per ongeluk bijna de eerste plek in de hitlijst. Maar ook op ‘Waxing Gibbous’ – de titel verwijst naar de maanfase voor volle maan en is optimistisch bedoeld – kan hij er weer wat van.

Vurige en melodieus florerende indiefolk liedjes, die comfortabel tussen het meer uptempo (zoals de aanstekelijke single ‘Red Travellin’ Socks, waarin Malcolm nog nooit eerder zo happy klonk), het tragere introspectieve (‘Carry Me’ bestaat voornamelijk uit een rouwige monoloog met trieste cello en is een mistroostige ode aan een kindertijd toen de toekomst nog veelbelovend leek en in ‘Box & Knife’ met donkere electro en ambient soundscapes klinkt hij nogal suïcidaal) en alles ertussen (‘Kiss The Station’ is een levendige, prettige ballad met een geïnspireerde midden sectie en vocale begeleiding) zweven. De electronische beats die her en der zijn ingezet (‘Zero’) voelen soms wat misplaatst aan.

Alleen in ‘Made Up Your Mind’ horen we Middleton volledig akoestisch met zijn verhalende monotone stem en dat blijft toch zijn beste pak om aan te trekken. Al kreeg Malcolm voor deze plaat levendige bijval van Arab Strap-lid Jenny Reeve en King Creosote (aka Kenny Anderson) voor schitterende backing vocalen, terwijl Barry Burns, één van de postrockgoeroes van Mogwai, hier en daar heel fijn aanvult met zijn sferisch gepluk. ‘Ballad Of Fuck All’ is ondertussen het ultieme nummer waar de singer-songwriter al die jaren naartoe lijkt te hebben gewerkt.

Dat is dan een mooi gegeven, want Middleton heeft laten weten dat hij voorlopig het leven als soloartiest achter zich wil laten en het hoog tijd vindt voor iets anders. Met deze laatste bedachtzame, charmante, somber-vrolijke en grappige plaat sluit hij zijn solo oeuvre dus af. Laten we hopen dat Malcolm iets anders vindt, iets instrumentaals of een nieuwe band met strijkorkest, want we genieten altijd zo van zijn input. Misschien moet hij zijn gediscontinueerde serie girlband covers weer oppakken. Maar laat hem niet stoppen, want we zouden hem schromelijk missen.

‘Waxing Gibbous’ is een soundtrack voor een luie, grijze Schotse dag en er valt toch nog wat te glimlachen. Zoals die wrang lachende, moeilijk kijkende maan op de hoes…

SPINNER SCORE: 79/100

Plaatjes Kijken: Neko Case – Middle Cyclone

Of je ‘m nou ziet in de vinylbakken, de cd-winkel op ’t station of de iTunes Store, soms is een albumhoes genoeg om een bepaalde plaat te willen hebben. De ene keer een absolute aanwinst, de andere keer een gedrocht dat je nooit meer draait, maar in ieder geval bijzonder genoeg om naar te blijven kijken. Deze week:

Neko Case – Middle Cyclone

‘Middle Cyclone’, het vijfde solo album en opvolger van de doorbraakplaat ‘Fox Confessor Brings The Flood’ (2006) van Amerikaanse zangeres en parttime-bandlid van Canadese supergroep The New Pornographers, Neko Case, verscheen in maart 2009. Met deze band wist ze een aardig poppubliek te bereiken, in haar eentje richt ze zich liever op de liefhebbers van alternatieve country. ‘Middle Cyclone’ doet zijn titel eer aan, want het album is een wervelende orkaan van 15 vlotte nummers. Ondanks haar relatieve onbekendheid bij de massa bereikte de plaat in de USA vlak na de release de derde plaats in de Billboard Album Hitlijst.

Case is niet zo’n doorgaanse, typische gitaarknuffelende countryzangeres. Muzikaal gaat de eigenwijze dame van muziekdoosjes tot grungy gitaarpartijen, ze betovert met emotievolle maar krachtige stem en ook uiterlijk ziet ze er niet uit als zo’n vroome, schattige vrouw. Case is uitgeroepen tot één van de sexiest babes in de indie. Neko Case zoekt immer het contrast op. Ook al is ze lief voor dieren en promoot ze de natuur, aaibaar en mak is ze zeer zeker niet. Neko geeft bijna in elk interview te kennen wat voor een serieuze controlefreak ze is.

Dus is Neko op de albumhoes van ‘Middle Cyclone’ te zien in een stoere, strijdbare houding. Als een gestoorde speerwerpster, blootvoets met lekkere benen en in zwarte strakke kleding geknield voor op een roestbruine oldie, d’r rode haar wapperend in de wind (van de orkaan) en een bijna angstaanjagende, vastberaden blik gericht op haar ‘prooi’. Buiten dat Case ongetwijfeld mede het concept voor het artwork heeft verzonnen, is er niet zoveel bekend. Al denken wij dat de Canadese het sensationele ‘werk’ van Tawny Kitaen in Whitesnake’s ‘Here I Go Again’ in gedachte had bij het bedenken van de hoes.

De cover heeft nogal wat aandacht gekregen en het ligt voor de hand waarom. Je ziet niet elke dag een opvallende, mooie roodharige op een gespierde auto – een Amerikaanse bak van het type Mercury Cougar uit 1968, een icoon in zijn tijd (zie deze reclamespot uit ’75 met actrice Farrah Fawcett, die overigens net overleden is) – met een hardcore zwaard in haar hand. Maar net als seks, drugs en rock ‘n’ roll zijn sexy vrouwen en auto’s ook altijd onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Want dat verkoopt gegarandeerd.

Neko’s pittige karakter schijnt niet alleen in de hoes door, ook in de songs. Zo hangt ze in het nummer ‘People Got A Lotta Nerve’ bijvoorbeeld de diva uit en zingt dat ze een ‘mannenverslindster’ is. Ze gaat achter jongemannen aan. In dat opzicht klopt het precies dat Neko Case op een Mercury Cougar zit met een zwaard in de aanslag. Het type auto lijkt nadrukkelijk gekozen. Cougar vertaald zich namelijk naar poema. Snap je? Jagen, speer, prooi, poema? Ergens anders is ze een olifant, een killer walvis en even later zingt ze ‘ik ben een dier, jij bent ook een dier’.

Persoonlijk vinden we de typografie – die er slordig lijkt opgezet met een paar stiften – behoorlijk lelijk. Maar ach, wie let daar nou nog op als er een onverslaanbare drieëenheid van een macho slee, middeleeuws wapen en een pikante roodharige te zien is? De hoes van ‘Middle Cyclone’ is afgezien daarvan een behoorlijk sterk beeld.

Spinner draait zijn laatste rondje

Mijn mede redactielid van nl.spinner.com, Martijn Koetsier (check ook zijn blogspot met zijn bijdrages aan de Spinner site van de afgelopen tijd), schreef een mooie afrondende post op de voorlaatste dag dat WE online waren. Ik plaats deze even door, ter uitleg:

Hoe je het vol gaat houden weten wij ook niet, maar helaas zul je het in deze barre tijden vanaf woensdag ook nog eens moeten doen zonder Spinner. Geen Vers Bloed, zure cd-recensies, lyrische concertverslagen of zinnig en minder zinnig nieuws meer. De Nederlandse editie van Spinner stopt er mee en vanaf aanstaande woensdag zul je aan moeten kloppen bij onze Amerikaanse collega’s.

Ons Amerikaanse moederbedrijf AOL gaat aan het eind van dit jaar de verkoop in en gek genoeg wordt de Nederlandse editie van Spinner daarbij niet gezien als een onmisbaar onderdeel. Gevolg is dat er met ingang van woensdag 1 juli een dikke digitale punt achter ons blog wordt gezet.

Gevloekt en getierd is er hier op de redactie al genoeg dus sluiten we morgen op trotse en waardige wijze af met een allerlaatste What’s Spinning, waarin blogger Wrirreljorkel de hoogte- en dieptepunten van één jaar Spinner nog eens voor je naar boven zal halen. Saluut!

Pixies ‘Doolittle’-tournee komt naar Amsterdam in oktober

Pixies zijn het toeren nog lang niet moe. Het rondje langs internationale festivals en zalen gaat dus nog even door. In oktober is Nederland wederom aan de beurt, en ondanks het feit dat we ze inmiddels gelukkig al vaker live hebben aanschouwd sinds de reünie, tovert dat toch weer een glimlach op onze smoelen. En het is nog een speciaal toertje ook…

Op 13 oktober komt de Amerikaanse rockband met de ‘Doolittle’-tournee naar ons land ter viering van het 20-jarig bestaan van die succesvolle schijf uit 1989, waarbij het album in de Heineken Music Hall in zijn geheel wordt gespeeld. Zoals gewend geven de Pixies er een eigen draai aan, want ook de b-kantjes zullen niet worden vergeten naast de krakers ‘Debaser’, ‘Wave Of Mutilation’, ‘Here Comes Your Man’, ‘Hey’ en ‘Gouge Away’. De set wordt verder aangevuld met legendarische songs van andere platen om vol hartelust op mee te brullen. Bovendien heeft de Pixies nog een paar ‘Doolittle’ verrassingen in petto.

Wij krijgen in elk geval geen genoeg van de Pixies en gaan gewoon weer. Komende vrijdag 3 juli start de voorverkoop. Een ticket is te scoren voor € 39 (excl. servicekosten). Want het is toch niet voor niets een van de meest invloedrijke bands uit de jaren tachtig met die knettervette eigenzinnige en dynamische nummers, die onder meer Kurt Cobain inspireerden tot het pennen van de Nirvana-klassieker ‘Smells Like Teen Spirit’.

Na het uiteenvallen van de alternatieve rockband begin jaren ’90 en een paar soloprojecten van Black Francis en Kim Deal kwam de groep in 2004 weer samen voor een tournee door de VS, waarna Europa volgde met een optreden op Pinkpop en Lowlands (2005). De ‘Doolittle’-tour start op 1 oktober in Dublin.

Vers Bloed: Knalpot

Knalpot, oftewel het razende duo Raphael Vanoli (gitaar/casio/electronica) en Gerri Jäger (drums), brengt een ongehoord lekkere en verwoestende partij gruis, piep en knars met behulp van een berg aan instrumenten, speelgoed en andere efficiënte muzikale attributen. ‘Een brommerrace tussen Radiohead, Clark en Squarepusher‘ vindt Knalpot dat ze maken en tjonge, die omschrijving is aardig to the point. Check it out: verse, intense impro met een eigentijdse dance en rock ‘n’ roll attitude uit onze hoofdstad.

De twee lopen al een tijdje rond in de Amsterdamse muziek scene. Beiden kwamen naar de stad om te studeren aan het Jazz Conservatorium. Twee jaar geleden leerden ze elkaar daar kennen. Knalpot werd in 2007 uit de klei getrokken, maar de muzikanten hebben een bak aan ervaring opgedaan in andere bands en diverse muzikale genres.

Gerri Jäger toerde onder meer intensief met avant-funk band Brown vs Brown. Voor zijn drumwerk in Knalpot breidde hij zijn kit uit met percussie vreemdheden als een kettingen of een melkopschuimer en bewerkt via effectendozen en bitcrushers ook dubs en loops. Vanoli liet als sessie gitarist in de jazz, rock, electronica en zelfs in klassieke setting van zich horen. Raphael stort in Knalpot zich tevens op analoge effecten. Live is hij vooral cool om naar te kijken: met zijn linkerhand bespeelt ‘ie de snaren van zijn gitaar, onderwijl met zijn rechter een cheap ass casio speelgoed toetsenbordje.

Hun muziek is een verfrissende ervaring en moeilijk om zo maar in één hokje te plaatsen. Minimale songstructuren, lage fuzzy riffs, over elkaar buitelende grooves en knallende beats, wolken van gepiep, geknars en meer ambient en noise elementen. Ergens doet de moderne sound terug denken aan de eighties, vooral die computer game aesthetica. Qua geluid hoort Knalpot in de stal van het prestigieuze Warp Records label. Maar het stomende mengsel wordt gespeeld met een razende Led Zeppelin houding.

Hun doel is om de dikste hits te creëren. Inmiddels hebben de twee sinds eind 2008 een ‘onofficieel’ album af, met daarop twee covers van DJ Aardvarck naast zeven eigen tracks. Momenteel kun je dat schijfje nog alleen via hun MySpace bestellen (of kopen tijdens gigs), want er wordt naarstig gewerkt aan de èchte debuutplaat, die binnenkort moet verschijnen. Er wordt druk gebabbeld met eventuele (grote) labels.

Knalpot toerde al door vele Europese landen. Je kunt ‘the pot’ tijdens Lowlands live tot je nemen – en alles wat je hoort IS ook live veroorzaakt – maar de speellijst groeit en groeit, want ook een optredens tijdens ZXZW aka Incubate en Rotterdam Jazz International staan te gebeuren in het najaar.

Video: Dinosaur Jr. old school style!

We maken er geen geheim van dat we mega blij zijn dat Dinosaur Jr. – in originele bezetting – weer terug aan het front is. Hun nieuwe album ‘Farm’ is net verschenen. Als we die schijf beluisteren slaken we een diepe zucht van nostalgie. Fijn hoor! En de drie legendarische heren doen flink wat aan promotie de laatste tijd, om te laten weten dat ze het nog steeds hebben, die old school style rockgeest.

Bekijk de recente live uitvoering van het ‘Farm’-nummer ‘Pieces’ in het tv-programma ‘Last Night’ van talkshow host Jimmy Fallon maar eens. Overigens één van de hoogtepunten op het album. Ze gaan me toch een partijtje te keer. Op een bepaalde manier herinnert de opening aan klassieker ‘Freak Scene’ en voor het einde van het nummer doemen allerlei andere oude krakers in gedachte op.

Gitarist/zanger J. Mascis gaat met zijn witte, langere wapperende haren helemaal los voor een muur van versterkers. Bassist Lou Barlow kruipt zoals altijd in zichzelf, maar geniet er zo te zien weer van en drummer Murph trekt ook stevig van leer. Zo zien en horen wij van Spinner dat graag! We mogen de shizzle niet insluiten, dus HIER kun je hun live uitvoering nog bekijken.

Ondertussen geven we je wel de videoclip van nieuwste single ‘Over It’. Dat schijfje, met als b-kant de live versie van albumtrack ‘Tarpit’, is verkrijgbaar als 7 inch limited edition wit vinyl en als download.

PS: Vergeet niet dat Dinosaur Jr. in augustus in ons land is!

Ex-Pavement gitarist releast solodebuut als Spiral Stairs

Sinds ons favo indierock bandje Pavement in 1999 uit elkaar ging, trok frontman Stephen Malkmus altijd het meeste aandacht als solo artiest. Maar de release van ‘The Real Feel’, het solo debuut onder de naam Spiral Stairs van Pavement gitarist (en oprichter/zanger van Preston School Of Industry) Scott Kannberg, zou daar nog wel eens flink verandering in kunnen brengen. Oordeel zelf en check de albumtrack en zeer prettige eerste single ‘Maltese Terrier’.

Spiral Stairs nummer doet nogal denken aan Pavements song ‘Cut Your Hair’ met die ‘bah bah bahs’ en lijkt wel voort te komen uit de jaren zeventig. Een vrolijk ritme, een psychedelische gitaarriff en een banjo onderbreking doen echter ook een beetje denken aan Modest Mouse ‘Bukowski’. Het is nogal een verschil vergeleken met de slaperige rock die Kannberg maakte met zijn eerste post-Pavement band Preston School Of Industry.

Download: Spiral Stairs ‘Maltese Terrier’ (MP3)

Het is een grappig liedje, catchy en vol gepropt met dezelfde humoristische teksten die Pavement zo verdomde goed maakte. En check die bizarre albumhoes! ‘The Real Feel’ verschijnt op 20 oktober bij Matador en bevat bijdrages van Broken Social Scene’s Kevin Drew, leden van de Posies en zijn Preston School Of Industry. Posies’ Jon Auer tekende voor de productie.

Kannberg werkte overigens al onder het pseudoniem Spiral Stairs vanaf het begin van Pavement en trad later ook als zodanig op. Alleen verschenen er onder die naam nooit albums van hem. Nu wel! Recentelijk gingen er ook geruchten over een mogelijke Pavement hereniging, hoewel Malkmus dat vooralsnog afhield met de legendarische woorden: “Misschien dat we over een jaar iets bescheidens doen, net als Led Zeppelin.”

Download een gloednieuw Fleet Foxes nummer

Afgezien van een paar tracks onder de naam White Antelope, is het stil rondom lead zanger Robin Pecknold en de rest van de Fleet Foxes sinds ze de playlists en eindejaarslijstjes van 2008 overheersten met hun schitterende gelijknamige album. Pecknold is gestopt met zijn eens zo productieve geTwitter, maar voordat hij zijn archief delete, suggereerde hij nog net dat het hoog tijd was om serieus aan de slag te gaan met het pennen van nieuwe songs voor Fleet Foxes. Nou, je kunt er nu eentje voor nop downloaden!

Pecknold speelde afgelopen vrijdag namelijk een solo akoestische versie van een nieuw nummer tijdens een live sessie voor BBC 6 Music ten bate van een programma over het Glastonbury festival (waar de band dit weekeind speelt). Het is een klagerig en existentiëel, spookachtig finger-picked folkliedje in de geest van Neil Young, met de werktitel ‘Blue Spotted Tail’. Met dank aan Stereogum:

Download Fleet Foxes: ‘Blue Spotted Tail’ (MP3, Live bij BBC 6 Music)

Pecknold zingt het solo, dus die hemelse harmonieën van de andere Fleet Foxes moet je er maar even bij denken. Maar het geeft wellicht al een ideetje waar het heen gaat, op de nieuwe plaat. Komende dinsdag 30 juni staat de Americana groep overigens in Paradiso. Misschien dat het liedje daar ook ten gehore gebracht wordt… Kun jij alvast keihard meezingen, lol.

Vers Bloed: The Wooden Constructions

Deze vier jonge, internationale gasten – Meit, Luub, Inzaurralde en Mistiaen – gevestigd in Amsterdam hadden even geleden als favoriete bezigheid wat rondhangen op de bank en een potje playstation spelen, maar maakten ‘per ongeluk’ een paar dansnummers. De meeste goede dingen komen vaak spontaan en zo is het ook met The Wooden Constructions, die klinken als het Nederlandse broertje van LCD Soundsystem.

De band – vernoemd naar het zogenaamd houterige gemep van de drummer, al noemen wij dat gewoon doorhakken – heeft een stomende cocktail van frisse, energieke en nogal opzwepende postpunk en no wave bij elkaar verzonnen. De flinke scheut funk die er aan toe is gevoegd maakt dat hun muziek uiterst catchy is en verdraaid moeilijk om op stil te blijven zitten. In de lijn van LCD, maar ook het vroege werk van The Rapture en The Liars comes to mind. De nerveuze praatzang van Gover Meit herinnert eveneens aan de stijl van LCD’s James Murphy, maar ergens zit er ook wel een snufje David Byrne van de Talking Heads in.

Binnen twee dagen namen de jongens vijf nummers op in de studio. De, naar eigen zeggen, jungle beats disco noise house groove songs zijn terecht gekomen op hun debuut EP ‘Don’t Ask Me Man, I Don’t Know Why’ die er sinds begin dit jaar is. Dat kwartiertje aan materiaal beloofd al veel goeds. The Wooden Constructions moet nog wat groeien, maar met zo’n prille en tegelijkertijd sterke muzikale basis kan het alleen maar beter worden! We kregen in ons oor gefluisterd dat ze ook steeds harder vlammen op het podium en telkens een spetterend feestje bouwen.

Hint aan een labelbaas: deze vier zijn nog niet getekend. Ze willen graag aan de slag met een eerste album, maar de centjes zijn op. Inhaken dus. De EP beluister je in zijn geheel op hun MySpace stek, waar je ‘em tevens mag downloaden of kunt bestellen. The Wooden Constructions speelt op 4 juli tijdens het Wired Festival (Den Haag) en op 11 juli in Paradiso. Ik zou zeggen, gaat dat zien en hoppa die voeten van de vloer en shaken met die billen.

Sorry voor de ‘houterig’ gefilmde clips van een optreden tijdens Viaduct, maar zo check je toch wat live, want fatsoenlijkere videos zijn nog niet voorhanden:

Verrassings EP ‘Got Nuffin’ van Spoon

Verrassing! Merge heeft komende dinsdag iets tofs in petto voor de fans van Spoon! Namelijk een gloednieuwe EP met de eerste nieuwe opnames van de Amerikaanse indierockband sinds het verschijnen van het goed ontvangen album ‘Ga Ga Ga Ga Ga’ uit 2007. Het schijfje heet ‘Not Nuffin’ en is er op 30 juni. Maar er komt ook nog een speciale 12 inch versie van uit, ergens in juli. Het gekke is, dat het allemaal een beetje stiekem wordt uitgebracht…

Hoe aardig van ze, drie nieuwe songs van één van de coolste bandjes. Een beetje té misschien wel, want Merge had de songs al online staan op een speciale Amazon webpagina, waar de EP voor te bestellen was. Een dag nadat Stereogum over de release berichtte, is die pagina echter weer offline gehaald. Dat had kunnen betekenen dat de EP er niet kwam, maar het is bevestigd door Merge dat de EP dinsdag uitkomt. Dat dan weer wel. Het zal verkoop schelen misschien?

Anyhow, de EP verschijnt als cd en als download en bevat de drie nummers ‘Got Nuffin’, ‘Tweakers’ en ‘Stroke Their Brains’. Voordat die pagina down ging, hebben wij de songs nog nèt gehoord… De titeltrack klinkt als een schemerige rocker met veel percussie elementen over duisternis en schaduwen, ‘Tweakers’ als een lo-fi demo met een kast of emmer drumgeluid en ‘Stroke Their Brains’ alsof het nummer afkomstig is uit het brein van The Strokes.

De titeltrack werd vastgelegd door Nicolas Vernhes in de Rare Book Room. De twee andere b-kanten door Spoon zelf. De EP-cover zie je hierboven. Al is ‘Not Nuffin’ nu niet meer te bestellen via Amazon, je kunt ‘em inmiddels bij Merge Records in de webshop bestellen.

Recensie: Graham Coxon – The Spinning Top

Terwijl Blur de Britse podia voor het eerst in vele jaren weer afschuimt, komt gitarist/multi-instrumentalist Graham Coxon met zijn nieuwe solo album ‘The Spinning Top’. Zijn inmiddels zevende schijf is naast een echt conceptalbum – 15 songs over het leven van een man vanaf de geboorte tot aan zijn dood – ook een merendeels erg ingetogen plaatje geworden. Veel meer met een folk inslag dan we van hem gewend zijn, want op eerdere werkjes als ‘Happiness In Magazines’ en ‘Love Travels At Illegal Speeds’ was het toch vooral rock wat de klok sloeg.

Weg zijn die schreeuwerige, schokkerige gitaar en punkriffs. Coxon ging op zoek naar zijn tedere kant. En toch is het een rijk plaatje. Dat komt niet zozeer door een uitbundige of uitgebreide instrumentatie, want de basis is eenvoudig weg akoestische gitaar en Coxons speelse, wat nasale en wankele zanglijnen met wat wiegende piano of andere gevoelige invullingen, maar eigenlijk alleen maar door Grahams fenomenale speel technieken. Vooral dat ingewikkelde ‘fingerpicking’ – check vooral het charmante ‘In The Morning’ – geeft de songs wat bijzonders. Daarmee herinnert hij aan de legendarische Bert Jansch.

Neem bijvoorbeeld ‘Feel Alright’, compleet met zijn ‘ba ba ba’ refrein en piano, dat is folk op zijn catchiest. Op ‘Look Into The Light’ lijkt Coxon de wedergeboorte van de fragiele Nick Drake. In ‘Sorrow’s Army’ komt dezelfde spaghetti western vibe terug als bij The Coral en The Zutons en Coxon eindigt op dramatische toon met ‘November’, met sfeervolle, minimale accordeon en gitaarklanken en een prachtig staaltje samenzang.

Slechts vijf tracks vallen buiten de folkboot: zoals het overwegend subtiele, vroege Super Furry Animals-eske popliedje ‘If You Want Me’ waarin plots wat ruiger, fuzzy gerockt wordt, het lekkere swamprockerige, broeierige nummer ‘Dead Bees’ of met calypso percussie gelardeerde ‘Perfect Love’ in de lijn van jaren zestig held Arthur Lee’s ‘Love’.

De eerdere kritiek op zijn wat simplistische teksten, heeft Coxon zich kennelijk aangetrokken. Hij verhaalt hier wel haast literair verantwoord over de liefde, het leven en het overlijden van een mannelijk hoofdpersoon. Al lukt het nog lang niet overal om tot introspectieve zielenroersels te komen zoals Bob Dylan of Drake kunnen (in ‘Perfect Love’ dweilt hij “I met you and you met me/ We sang in perfect harmony”). Zou Coxon misschien last hebben van een midlife crisis?

Onverwachts is een passend woord om ‘The Spinning Top’ mee aan te duiden. Zo verschillend van zijn andere platen en ook op de schijf zelf gaat het best veel kanten op binnen zijn gelegde folky muzikale kader. Het zal niet het ‘kopje thee’ zijn voor elke vroege Coxon fan, maar het is toch zeker wel één van zijn aardigste solo albums tot nu toe. Al willen niet alle songs in de bol blijven haken.

SPINNER SCORE: 78/100

Battles’ John Stanier bespreekt nieuw album

Het is meer dan twee jaar geleden dat ik van mijn sokken werd geblazen door het album ‘Mirrored’ van Battles, één van de meest bevredigend ondoorgrondelijke en ronduit brutale albums van de afgelopen tijd. Sindsdien heeft de Amerikaanse band over de hele wereld getoerd, van China tot New York en Australië. En nu zijn de vier muzikanten klaar er klaar voor om een nieuwe schijf te maken. In een interview met Pitchfork vertelt geniale drummer en Helmet-veteraan John Stanier – vaak de ster op het podium met zijn torenhoge bekkens en de intensiteit waarmee hij de stokken hanteert – wat we van het aankomende album kunnen verwachten.

Eerst hebben ze nog even genoten van hun welverdiende rust na het vele toeren, hoewel Stanier een deuntje meemepte op de nieuwe The Field, maar ondertussen zijn de New Yorkers begin dit jaar begonnen met het pennen van songs voor hun tweede plaat en de opvolger van ‘Mirrored’. Ze zijn ook al het repetitiehok in Brooklyn ingedoken en afgezien van twee onderbrekingen (een tournee in Zuidoost Azië in maart en nog wat shows in Australië in mei), zijn ze er zo’n tien uur per dag noest aan het werk.

Stanier denkt dat Battles eind van de zomer, begin herfst de studio in kan om nieuwe nummers vast te leggen. Ze zoeken nog een beetje naar de muzikale invalshoek. Want een ‘Mirrored 2’ maken, dat willen ze natuurlijk niet. “Het wordt veel radio-vriendelijker, meer voor de gewone man,” grapt Stanier. “Maar serieus, wie wil zich herhalen? Voor ons is het dan zoiets als, ehm… en nou?” Er zal in elk geval gebruik worden gemaakt van nieuw apparatuur, een ‘heleboel kleine gekleurde doosjes’, voor de sound: “echte nerd shit.”

Gitarist/bassist Dave Konopka heeft al wat kleine, soort van jaren tachtig loops verzonnen aan zijn keukentafel. “Ze zijn allemaal helemaal verschillend en super simpel. Mini voedende ideetjes en dan gaat iedereen zijn eigen dingen toevoegen. Voor je het weet is het een monsterlijk wangedrocht. Bij ons komt niemand met een volledig nummer.” vertelt Stanier.

Binnenkort staan er wat shows op stapel voor Battles. Daar zullen alvast nieuwe songs worden uitgeprobeerd, voordat ze in de studio op gaan nemen. “We hebben die druk nodig. Het zou jaren duren voor het album af was, als we ongelimiteerd de tijd zouden hebben om er aan te werken. We zullen tenminste de helft van de plaat live spelen.” Cool! Dan houden wij als een debiel YouTube in de gaten…

Terwijl we op ‘Mirrored 2’ wachten, brengt Battles’ zanger/gitarist/toetsenist Tyondai Braxton een soloplaat uit op 15 september.

De Blur reünie: live album onderweg!

De Blur reünie tournee trekt goddomme volledig aan onze neus voorbij. Geen enkel optreden in ons land, alleen Groot Brittannië mag zich gelukkig prijzen, naast een enkel festival. Maarrrrr, daar komt enigszins verandering in. Want in plaats van overloos naar wat live clips van de shows op YouTube te kijken en herinneringen op te halen aan die good old days, komt er nu live materiaal van twee aankomende optredens op plaat aan.

De twee Blur gigs in Londons Hyde Park op 2 en 3 juli worden namelijk beide professioneel opgenomen en uitgebracht op een gelimiteerde dubbel-cd en als MP3s. Iedereen die de dubbelaar aanschaft, mag de tracks ook gratis downloaden. De cd bevat tevens live foto’s van de twee optredens.

Dus mocht je nou een ticket hebben voor één van die twee shows – you lucky bastard! – dan laat je natuurlijk van je horen middels een oerkreet tijdens zeg, ‘Tender’. Hoor je jezelf later gewoon terug in de Blur historie en maak je jezelf onsterfelijk tot in de eeuwigheid. Hoe stoer is dat.

De live dubbelaar wordt alleen online uitgebracht. Je kunt ‘em hiero vast bestellen. Op 15 juni is er overigens nog een Blur compilatie verschenen, die ook best aardig in elkaar steekt. Voor de beginners onder ons.

Video: eerste live uitvoering Wilco & Feists ‘You And I’

Komende dinsdag 30 juni is ‘ie er dan, de nieuwe Wilco schijf ‘Wilco (The Album)’. Nou vertelden we al over het duet van Jeff Tweedy en co met lieftallige zangeres Feist, dat er op staat. Afgelopen donderdag gaf Wilco een optreden in het Wiltern Theatre in Los Angeles. Daar brachten de Amerikaanse band en Feist voor het eerst buiten de studio het nummer ‘You And I’ ten gehore. Dankzij YouTube kunnen we nu net doen of we daar allemaal gewoon bij waren. Bekijk die video (en nog meer live spul)!

Maar we hebben nog meer live actie voor je. Wilco was een dag eerder – woensdagavond 25 juni – op bezoek bij de Amerikaanse talkshow van Conan O’Brien om het nieuwe, rootsy ‘Summerteeth’-achtige nummer ‘You Never Know’ te spelen (check Tweedy in dat knetter rode pak!): HIER te bekijken.

Bovendien is er vanavond voor nop om 23.00 uur een webcast te streamen van een gig van Wilco in de Greek Theatre in Berkeley (Californië). Deze is via de bandsite te bekijken en beluisteren, of je downloadt daar even de Wilco iPhone applicatie en je haalt de live stream naar je toe.

Parkpop 2009: zondag geheel gratis zeer toffe acts checken!

http://www.parkpop.nl

Komende zondag 28 juni is het wederom Parkpop, en de weergoden lijken ons heel goed gezind. In de 28 jaar van haar bestaan is het festival uitgegroeid van een kleinschalig Haags feestje naar één van de grootste, eendaagse, gratis toegankelijke festijnen van Europa, met drie podia gesitueerd in het Zuiderpark, dikke acts van eigen bodem èn uit het buitenland en tegenwoordig zo´n 350.000 bezoekers. Ze bedienen een breed publiek, dus een aantal van de acts die komen spelen zullen ons bij wijze van ´aan de reet roesten´, maar er zitten er wel degelijk enkele tussen die je eigenlijk gewoon keihard moet gaan zien! We wippen de voor ons interessante bands er voor je uit.

* Miss Montreal
Ineens was ze er, Miss Montreal. Dat meisje met die gitaar uit die reclame van ‘de pittige 30+ kaas’. Iedereen lijkt inmiddels voor de charmes van de 24-jarige Sanne Hans gevallen. Na al die poeslieve singer-songwriter meisjes met een akoestische gitaar of piano eindelijk weer eens een – schattig stotterende – jongedame met wat meer pit. Haar stem klinkt lekker rauw, d´r muziek niet te poppy glad en als persoon is ze reuze ontwapenend. Een fijne act om van je zaterdagavond kater bij te komen. Om 13.00 uur op het Jupiler podium.

* De Staat
De Nijmeegse rockband doorklieft ons land als een vliegende speer sinds de release van het debuutalbum ´Waiting For Evolution´ en speelt zo´n beetje elke zaal of festivalweide helemaal plat. Mocht je ze nou onderhand nog steeds niet hebben gezien – shame on you trouwens – dan is hier je kans. En mocht je ze al vaker live hebben meegemaakt, dan ga je gewoon nog een keer. Want een spetterende show geven zullen ze! Zo hebben we uit betrouwbare bron vernomen. En je vangt natuurlijk meteen een gezond kleurtje. De Staat bijt het spits af om 13.10 uur op het Staedion podium.

* Triggerfinger
Dit Antwerps rocktrio heeft een beruchte live reputatie. Onder meer door hun vlammende, rockende sets tijdens Rock Werchter en Pukkelpop. Hun optredens staan bol van de scherpe blues, rock ‘n´ roll, keiharde gitaarriffs en fel slagwerk. In 2008 verscheen hun nieuwe album ´What Grabs Ya?´ maar er komt tevens materiaal voorbij van hun debuutplaat uit 2004, en alles wat ertussen zat. Dus grijp je airgitaar mee en oefen vast op de stoere spreidstand. Want live zijn die Belgen zeer overweldigend. Triggerfinger speelt op het Jupiler podium om 14.15 uur.

* The Skatalites
Het lijkt ons zondag ook bijzonder goed zomers weer voor een gig van The Skatalites. In de jaren ’50 startte de uit Kingston afkomstige band met de nieuwe muziekstijl ska. De sound ontstond door een combinatie van boogie woogie, R&B, jazz, blues, mento, calypso en Afrikaanse ritmes. Ska werd de eerste echte Jamaicaanse muziekstijl. The Skatalites hebben er eigenhandig voor gezorgd dat een reggaeheld als Bob Marley voet aan de grond kon krijgen door hem te begeleiden in de studio. In de jaren ´60 scoorde de groep in Engeland als eerste skaband een hit met ´Guns Of Navarone´. Sindsdien toert The Skatalites, vanaf ´64 bestaand uit Lloyd Knibb, Dorreen Shaffer en Lester ´Ska´ Sterling, onophoudelijk de wereld rond. Lekker dansen geblazen! Om 15.30 uur op het Jupiler podium.

* The Buzzcocks
Begin dit jaar (onder meer 11 februari in Paradiso, Amsterdam) waren ze al in ons land voor een paar gigs, maar velen hebben dat oerend gemist. Dat ze weer eens hier zijn en waren heeft ook te maken met het feit dat EMI de schitterende met uniek bonusmateriaal volgepakte eerste drie platen ´In A Different Kitchen´, ´Love Bites´ en ´A Different Kind Of Tension´ opnieuw heeft uitgebracht in een luxe verpakking en elk op een dubbel-cd. Aanraders! Niet alleen een goede kennismaking met The Buzzcocks, maar ook voor de fans staat er genoeg verrassends op, dat ze vast nog niet in het bezit hebben.

Sinds de opstanding van de Britse legendarische punkgoeroes in 1975 in Bolton (nabij Manchester) zijn The Buzzcocks steeds weer gereïncarneerd. Eind jaren zeventig maakte ze furore met die drie platen. In 1981, tijdens het maken van de demo´s voor hun vierde schijf, viel de band uit elkaar. Sinds 1989 zijn The Buzzcocks echter weer alive and kicking in wisselende bezettingen.

Hoewel de twee vaste waarden sinds 30 jaar, kernleden zanger Pete Shelley (Peter McNeish) en bassist Steve Diggle, er onderhand uitziet als twee oude aardappelzakken treedt de band – naar wie het populaire BBC-programma ´Never Mind The Buzzcocks´ is vernoemd – nog steeds veel op. Parkpop is dan misschien wel een vreemde plek voor The Buzzcocks, nu kun je ze in elk geval zeker gaan zien en genieten van klassiekers als ´Promises´, ´What Do I Get´, ´Orgasm Addict´ (geweigerd door de BBC in de jaren ´70) en de grote knaller ´Ever Fallen In Love? (With Someone You Shouldn’t Have Fallen In Love With)´. Zeker checken dus! Ben op tijd: 15.40 uur op het Staedion podium.

* Milow
Nou kun je ook nog gaan luisteren naar de veteranen rockband The Pretenders, maar persoonlijk gaan wij liever naar deze Vlaamse singer-songwriter kijken en luisteren. Want voor zijn megahit (´Ayyooooo Technology´) was ´ie gewoon bezig naam te maken met mooie en intense poppy en soulvolle nummers. Die hit is in drie minuten voorbij en is ook leuk om ff mee te gillen. Dan blijft er nog steeds genoeg te ontdekken in Milows andere songmateriaal, voornamelijk afkomstig van zijn album ´Coming Of Age´. Om 19,25 uur op het Jupiler podium.

Op het XStage, van Radiozender Funx in samenwerking met de Parkpop organisatie, kun je bovendien nog wat fris talent gaan checken: de prachtige soulzangeres Sabrina Starke, hip hopduo Dio en Sef en ook opkomende reggae artiest Maikal X.

En je weet het, geen geld hebben is geen excuus dit keer… Parkpop gaat om 13.00 uur van start en is rond half tien afgelopen. Het volledige dagprogramma bekijk je hiero. Als je ons zoekt, wij staan vooraan bij The Buzzcocks te springen in de moshpit! En als die er niet is, dan creëren we er zelf wel één! See you there. Vergeet je zonnebrand crème niet of een beschermend petje.

Ook indie acts rouwen om Michael Jacksons dood

Gistermiddag (14.30 uur) is Michael Jackson in zijn huis in Los Angeles overleden. Hij stierf hoogst waarschijnlijk aan een hartstilstand, autopsie moet de exacte doodsoorzaak achterhalen. Jackson werd nog in allerijl naar een universiteitsziekenhuis gebracht, maar ze waren niet meer in staat hem te reanimeren. Michael Jackson is 50 jaar geworden.

Jackson heeft natuurlijk niet zoveel van doen met onze alternatieve invalshoek qua berichtgeving. Aan de andere kant, de zelfverklaarde King of Pop was van grote invloed op de populaire muziekgeschiedenis, dus ook indiebands zijn door hem en zijn muziek geraakt. Spinner verzamelde een aantal reacties.

Vrijwel iedereen prijst de bijdrage die Jackson muzikaal heeft geleverd. Zo ook de Canadese electrorockers van MSTRKRFT. Bandlid Jesse F. Keeler rouwt om de dood van het popicoon. “Ik herinner me nog dat ik als kind ´Motown 25´ met mijn familie keek en uit mijn bol ging toen Michael Jackson zijn Moonwalk deed,” vertelt Keeler aan Spinner. “Ondanks wat hij uiteindelijk is geworden, is de popmuziek zoals ´ie is door hem.”

Ook Tom Morello, gitarist van Rage Against the Machine en Audioslave, reageerde op Jacksons overlijden. “Mijn favoriete song is ´Ben´ van de film uit 1972 onder dezelfde naam. Het is een prachtig nummer over een eenzame, onrustige en niet begrepen jongen. Een jongen die troost vindt in een ongewone vriendschap met een andere outcast die van hem houdt zoals ´ie is. R.I.P. Michael Jackson.”

De Veronicas deden ook een herinnerende duit in het zakje: “Mijn favoriete artiest aller tijden is Michael Jackson. Ik heb zijn DVD bekeken en moest bijna huilen. Ik zou niet weten wat ik zou doen als ik hem ooit had ontmoet. Ik denk dat ik flauw zou vallen en zou huilen.”

Bovendien nog een reactie van singer-songwriter Brett Dennen: “Het is nu geen tijd voor zorgen of kritiek. We moeten nu onze levens vieren en het plezier vieren dat zijn muziek en de boodschap de wereld heeft gebracht en wat dat voor elk van ons betekent heeft. De King is weg maar hij leeft voort.”

En ook songwriter Ben Lee omschrijft zijn affectie met de King of Pop: “Michael Jacksons dood is een onwerkelijk moment voor mensen van mijn leeftijd. Hij was zo´n alomtegenwoordig figuur in de popcultuur zo lang als ik me kan herinneren. Het voelt alsof ik hem heb gekend, maar aan de andere kant, lijkt het wel of niemand hem echt kende. Zijn muziek zet me aan tot bewegen. Ik denk dat dat is wat hij uiteindelijk wilde.”

Mogwai’s Stuart Braithwaite: “Je kocht de botten van Elephant Man en stuurde een standbeeld van jezelf de wereld rond. RIP jij verbazingwekkend getalenteerde gekke vent.”

Tenslotte, een uitgebreide reactie van Death Cab For Cutie´s Nick Harmer: “Voor mij, zal hij altijd een rode leren jack bedolven onder ritsen, een handschoen en de moonwalk zijn, die ik nooit heb kunnen doen. ‘Thriller” was een rage en elk kind in de buurt wilde hem zijn. Ik heb zelfs een gratis les gevolgd in een lokaal park om de moonwalk te leren. Dat ik ook zou kunnen bewegen als de King of Pop. Ik moet wel duizend keer achter uit hebben gegleden op ´Billy Jean´, dagdromend hoe populair ik zou zijn als ik op school aan kwam en heel normaal die move zou doen op de speelplaats. Het leek er echter nooit op. Ik snap dat nog steeds niet. Maar elke keer als ´Billy Jean´ draait zal ik het goddomme blijven proberen. Jacksons dood is net zo tragisch als dat het verrassend is. Ik was er helemaal niet klaar voor. Maar Michael Jackson is niet dood. Hij heeft alleen het lichaam achtergelaten, waarvan we weten dat hij er niet meer comfortabel in was en is nu op een plek waar hij de perfecte, gelukkige persoon kan zijn die hij altijd wilde zien in de spiegel. Hij zal voor eeuwig voortleven in zijn muziek en doorgaan, zoals hij in het leven deed, met talloze creatieve mensen te inspireren en verschillende dansvloeren in vuur en vlam te zetten. Lang Leve MJ, de wereld zal je missen.”

De dood van Michael Jackson betekent niet alleen een gemis voor vele artiesten, maar levert ook een enorme financiële strop op voor AEG Live, het Britse entertainmentbedrijf dat de popster overhaalde tot een reeks van vijftig ‘afscheidsconcerten’ in de O2 Arena in Londen. De Britse krant The Times raamde de schade vrijdag op 350 miljoen euro…

20 jaar The Stone Roses: Een lawine aan re-releases

Exact twintig jaar geleden zette de madchester pioniers The Stone Roses de indie wereld op zijn kop. De zomer van 2009 staan dan ook grotendeels in het teken van het legendarische, psychedelische rockband uit Manchester. We vertelden al dat er luxe uitvoeringen van hun titelloze, klassieke debuutplaat op stapel staan. Daarvan nu ein-de-lijk de details. Maar er komen voorafgaand aan die heruitgaves ook nog vijf coole singletjes uit.

De luxe uitvoering van die eerste plaat verschijnt op 11 augustus in drie verschillende formats. Natuurlijk is er een enkele cd van het originele album, geremasterd door Stone Roses-frontman Ian Brown en producer John Leckie, met een full-lenght versie van grote hit ‘Fools Gold’. Daarnaast komt er een Legacy Edition beschikbaar, die naast het oorspronkelijke album ook een bonus schijf met demo materiaal bevat – zoals het nooit eerder verschenen ‘Pearl Bastard’ – en nog een DVD met de concertfilm ‘Blackpool Live’ uit ’89.

De hardcore fans gaan voor de Super Deluxe Limited Edition Collectors Boxset met alle bovenstaande opnames, plus drie vinyl LPs met de originele opnames en 13 extra tracks die de uiteindelijke albums destijds niet hebben gehaald. Daar krijg je nog een fotoboek bij, interviews met de band en beroemde fans zoals Oasis‘ Noel Gallagher en sterproducer Mark Ronson, en zes prints van schilderijen van gitarist John Squire voor de albumcovers van de singles van The Stone Roses.

Bovendien is er ook een 2GB USB drive in de vorm van een citroen (!), waarop alle audio, promotionele video’s, ringtones, wallpapers, en ander niet eerder vertoond John Leckie homevideo materiaal van de opnamen van ‘Fools Gold’ te vinden zijn. De complete tracklist voor de luxe heruitgaves check je hier!

Deze re-releases worden voorafgegaan door vijf singles. ‘Elephant Stone’ uit ’88 is de eerste op 6 juli, opgevolgd door ‘Made Of Stone’ (13 juli), ‘She Bangs The Drums’ (20 juli), ‘Fools Gold’ (27 juli) en ‘One Love’ (13 augustus). Op de b-kant van elke single komt een niet eerder uitgebrachte track van The Stone Roses te staan. 
 

Comeback Soundgarden?!

Eerst het heuglijke nieuws dat Faith No More weer bij elkaar is en nu wordt er gespeculeerd over de terugkeer van Soundgarden! Mèt Chris Cornell! Naar verluidt zijn de leden van de Amerikaanse grungerock band een comeback aan het voorbereiden. Dat beweert Brent Smith, de zanger van Shinedown: “Er wordt momenteel gesproken over een Soundgarden reünie in de States. Iemand in de organisatie heeft mij dat verteld, dat zij daar over praten.”

Soundgarden viel in 1997 uit elkaar en recentelijk gaf frontman en gouden strot Chris Cornell ineens toe dat hij ‘een reünie nooit uit zou sluiten’. Dat is opmerkelijk, gezien hij eerder altijd zei dat er geen enkele kans was dat de band opnieuw bij elkaar zou komen, omdat het zeer waarschijnlijk niet aan zijn verwachtingen zou voldoen.

“Mijn angst is dat we de grootsheid niet meer zullen voelen van toen wij nog op ons hoogste niveau waren,” zo zei Cornell. Eind maart beklommen oud-bandleden Kim Thayil, Ben Shepard en Matt Cameron echter samen spontaan het podium voor een 75% Soundgarden reünie – zonder Cornell maar met Tad Doyle, frontman van grungeband TAD als zanger – dus werd Chris gedwongen nog eens over zijn eerder ingenomen standpunt na te denken. Check hier nog een paar clips van die bewuste live uitvoeringen.

Chris Cornell richtte na Soundgarden ook nog de sterke groep Audioslave op en lanceerde afgelopen jaar zijn solo carrière met behulp van producer Timbaland, met als resultaat het album ‘Scream’. Dat laatste project willen wij graag zo snel mogelijk vergeten… Hoewel gedurfd, niet zo zeer onze smaak… Zo’n Soundgarden reünie would do the trick! Lekkerrrrr. 
 

My Morning Jacket’s Jim James brengt George Harrison tribute EP uit

Amerikaanse indierock band My Morning Jacket doet niet zoveel op dit moment, maar de met een engelenstem gezegende frontman Jim James gebruikt die vrije tijd niet om een beetje rond te hangen en zijn gigantische baard te kammen. Nee, James maakt deze herfst een muzikaal uitstapje.

Nou berichtten we al over het langverwachte, naar de ‘superband’ genoemde album ‘Monsters Of Folk’, zijn samenwerkingsproject met Conor Oberst aka Bright Eyes, M. Ward en Mike Mogis, dat op 22 september verschijnt (via Rough Trade in Europa). Maar voordat deze schijf het daglicht ziet, krijgen we nog meer ‘nieuw’ songmateriaal van James te horen.

Op 4 augustus komt hij met de ‘Tribute To’ EP op de proppen, een album vol covers van wijlen Beatle George Harrison. Onder het schattig verzonnen ‘speudoniem’ Yim Yames. James heeft zes van zijn songs onder handen genomen. Twee van die nummers zijn jams die Harrison schreef, terwijl de anderen afkomstig zijn van Harrisons prachtige solo album ‘All Things Must Pass’.

Jim James nam de EP een paar dagen na Harrisons dood in 2001 op, dus zijn versies van de nummers liggen al een tijdje op de plank te wachten. James heeft alles zelf gedaan, de zang en de begeleiding op akoestische gitaar. In de liner notes noemt James Harrison “een uitstekend en voornaam voorbeeld van de helende werking van muziek.” Een deel van de opbrengsten van de EP komt ten goede aan de dieren begraafplaats van de befaamde Woodstock boerderij.

De tracklist bevat achtereenvolgens de songs ‘Long, Long, Long’, ‘Behind That Locked Door’, ‘Love You To’, ‘My Sweet Lord’, ‘Ballad of Sir Frankie Crisp (Let It Roll)’ en ‘All Things Must Pass’. Yim Yames’ uitvoering van ‘Behind That Locked Door’ is hier te beluisteren èn gratis te downloaden!
 

Nick Cave & Warren Ellis voorzien sekshandel docu van soundtrack

De Australische singer-songwriter Nick Cave en angstaanjagend bebaarde Bad Seeds/Grinderman/Dirty Three bandlid Warren Ellis hebben al wat soundtracks op hun naam staan. Samen voorzagen ze de door Cave gepende Western ‘The Proposition’ uit 2005 van prachtige verstilde muziek, even als de depressief klinkende neurochirurgie docu ‘The English Surgeon’ (2007), en het ondergewaardeerde meditatieve drama ‘The Assassination Of Jesse James’ (2007) van regisseur Robert Ford. En de twee zijn weer bezig.

Op hun MySpace pagina melden Cave en Ellis dat ze de muziek aan het maken zijn voor de soundtrack van ‘The Girls Of Phnom Penh’, die wordt omschreven “Matthew Watsons tweede film over de consequenties van Cambodja’s ‘maagdelijke sekshandel’.” Dat klinkt ongelooflijk niet cool, maar wel lekker drama zodat de soundtrack van beide heren vast en zeker goed zal passen. De nog in wording zijnde film moet ergens later dit jaar klaar zijn. Zie je wel dat die huidige pornosnor van Cave nog ergens van pas zou komen!

Ondertussen is er nog meer filmmuziek van het duo onderweg. Ze hebben tevens samengewerkt voor de muzikale ondersteuning van de nieuwste film ‘The Road’ van ‘The Proposition’-regisseur John Hillcoat, de verfilming van Cormac McCarthy’s post-apocalyptische roman uit 2006. Die er overigens behoorlijk vet uitziet (bekijk de trailer hier maar eens ff), ook al is het veel meer een dikke Hollywood blockbuster geworden dan dat het op het nogal grimmige boek zelf lijkt. Maar Viggo Mortenson heeft sinds ‘Hidalgo’ geen slechte flick gemaakt, dus ook deze zal wel goed vallen uiteindelijk. ‘The Road’ draait vanaf 16 oktober in de bioscopen.

En dan is er nog een tweede roman van Nick Cave onderweg, ‘The Death Of Bunny Monroe’, waar we eerder al over vertelden. Dat boek is er op 1 september. Bovendien heeft de fervente schrijver opnieuw een script geschreven, voor een absoluut raar ‘Gladiator’ vervolg, wat nog door iemand gemaakt moet gaan worden. Ow ja, Cave treedt tevens op met zijn Bad Seeds tijdens diverse zomerfestivals. Pffff, wat een drukke wildeman is het toch. Maar we verheugen ons er op!

Beastie Boys presenteren: ‘Hot Sauce’

De Beastie Boys hebben eindelijk alle details van hun nieuwe, aankomende album bekend gemaakt! De opvolger van het instrumentale ‘The Mix Up’ uit 2007 heeft de titel ‘Hot Sauce Committee Part 1’ meegekregen en ligt vanaf 15 september in de winkels. Het album, in eerste instantie slechts ‘Hot Sauce Committee’ genoemd (betekent ‘Part 1’ overigens dat er wellicht ook een ‘Part 2’ komt?), bevat gastbijdrages van popdame Santigold (op ‘Don’t Play No Game That I Can’t Win’) en New Yorkse collega rapper Nas (op ‘Too Many Rappers’).

Nas voegde zich nog bij de Beastie Boys tijdens hun recente Bonnaroo festival optreden (bekijk een kort fragment) om dat nummer live te vertolken. Zoals gewend van de drie Boys staan er weer heel wat vintage, humoristische songtitels op de plaat, waaronder naast ‘Too Many Rappers ‘ ook ‘Crazy Ass Shit’, ‘Funky Donkey’, ‘Pop Your Balloon’, ‘Multilateral Nuclear Disarmament’ en ‘Nonstop Disco Powerpack’. Je bekijkt de illustere albumcover hierboven.

Een eerste smaakje van de hete saus hebben we inmiddels mogen proeven in de vorm van albumtrack ‘Lee Majors Come Again’, die we eerder plaatsen. Ch-ch-ch-check it out, HIER.

De complete tracklist voor ‘Hot Sauce Committee Part 1’:

01. ‘Tadlock’s Glasses’
02. ‘B-Boys In The Cut’
03. ‘Make Some Noise’
04. ‘Nonstop Disco Powerpack’
05. ‘OK’
06. ‘Too Many Rappers’
07. ‘Say It’
08. ‘The Bill Harper Collection’
09. ‘Don’t Play No Game That I Can’t Win’
10. ‘Long Burn The Fire’
11. ‘Bundt Cake’
12. ‘Funky Donkey’
13. ‘Lee Majors Come Again’
14. ‘Multilateral Nuclear Disarmament’
15. ‘Pop Your Balloon’
16. ‘Crazy Ass Shit’
17. ‘Here’s A Little Something For Ya’

‘Hot Sauce Committee Part 1’ is echter niet het enige album van de Beasties dat we dit jaar krijgen voorgeschoteld. Deze zomer verschijnen namelijk ook nog heruitgaves van klassiekers ‘Ill Communication’ (1994, op 14 juli) en ‘Hello Nasty’ (1998, op 25 augustus). Beide re-releases komen uit als dubbel-cd en als vinyl box.

The Prodigy in november opnieuw naar Amsterdam!

The Prodigy heeft een flinke comeback gemaakt met nieuwe schijf ‘Invaders Must Die’. Drie gigs in een jaar tijd op onze bodem, zo populair zijn de Britse helden. De dance-pioniers waren in maart nog in ons land voor een show. Ze staan natuurlijk op Lowlands in augustus, maar in het najaar komen ze alweer terug. Op 23 november geeft The Prodigy een concert in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

Liam Howlett, Keith Flint en Maxim – die ondertussen al twee decennia bezig zijn – brengen in de HMH nieuwe nummers ten gehore van ‘Invaders Must Die’, danceknallers die naadloos aansluiten op oude klassiekers als ‘Out Of Space’, ‘Voodoo People’, ‘Smack My Bitch Up’ en ‘Firestarter’, die ongetwijfeld ook langs komen.

De concertkaarten voor hun maart gig in de Melkweg waren binnen drie minuten de deur uit. Ben er dus op tijd bij voor een ticket voor hun november show in de HMH, waar het Engelse viertal Enter Shikari als support-act zal fungeren. De voorverkoop begint aanstaande zaterdag om 10.00 uur. Een ticket kost 36 eurootjes.

Dood Jay Bennett (ex-Wilco) veroorzaakt door een overdosis

Een aantal weken na Jay Bennetts (45) onfortuinlijke dood op 24 mei, komt de Associated Press (via Billboard) met de onthulling van de oorzaak van het overlijden van het voormalige Wilco-bandlid. Door een autopsie kon worden vastgesteld dat Bennett is overleden aan een overdosis pijnstillers (fentanyl). De autoriteiten behandelen zijn dood als een ongeluk.

De pijnstiller wordt door doktoren voorgeschreven om chronische pijn tegen te gaan. Bennett had daar ook last van. In de weken voorafgaand aan zijn dood was hij bezig geld in te zamelen om een heupoperatie te kunnen ondergaan (Bennett had geen ziektekosten verzekering), zodat hij verlost zou worden van de pijn door een heupblessure die hij tien jaar daarvoor had opgelopen.

De pijnstiller is verwerkt in een pleister en zwaarder dan morfine. Tragisch als het ook is, heeft de hele situatie ook wat ironisch. Nadat Bennett Wilco in 2001 verliet, meldde zijn voormalige bandcollega Jeff Tweedy zich bij een ontwenningskliniek om zijn verslaving aan pijnstillers te tackelen. In dit geval was het Vicodin, dat wordt voorgeschreven tegen migraine.

NL indiebands verraden hun ‘guilty pleasures’, gratis te downen

www.coverclub.nl

We doken er onlangs zelf al in, die ‘guilty pleasures’. Je weet wel, het soort ‘foute nummers’ dat we stiekem thuis achter gesloten deuren volborstig mee staan te brullen, terwijl we ons overdag schijnheilig verantwoord bezig houden met de heetste indie hypes en vernieuwendste bands. Iedereen heeft er wel eentje. De Coverclub heeft er sinds 2006 een uitgebouwde hobby van gemaakt en vraagt regelmatig aanstormende Nederlandse bands om hun foute Top 40-deun van een nieuwe muzikale jas te voorzien. Voor de nieuwe editie hebben ze opnieuw tien acts bereid gevonden om hun street credibility ten grabbel te gooien.

Deze tien diverse indie-acts kwamen ‘uit de kast’ en namen hun favoriete schaamplaat op. Anne Soldaat maakte een verstilde uitvoering van dweilnummer ‘Lydia’, Silence Is Sexy nam onverschrokken ‘Billy Jean’ (van Wacko Jacko) voor zijn rekening, The Gasoline Brothers hebben het hijgerige ‘Close To You’ (The Carpenters) omgebouwd en Ponoka injecteerde Kylie Minogue’s hitsige hitsingle ‘Can’t Get You Out Of My Head’ met een shot melodie.

De complete line-up:

· Anne Soldaat – ‘Lydia’ (Dean Friedman)
· Silence is Sexy – ‘Billie Jean’ (Michael Jackson)
· Solo – ‘Annabel’ (Hans de Booij)
· Tim Knol – ‘Cry’ (Godley & Creme)
· Ponoka – ‘Can’t Get You Out Of My head’ (Kylie Minogue)
· Pien Feith – ‘An Englishman in New York’ (Sting)
· The Gasoline Brothers – ‘Close To You’ (The Carpenters)
· Pondertone – ‘We’re All Water’ Yoko Ono)
· Markowski – ‘Durch Den Monsun’ Tokio Hotel)
· Novack – ‘Gyspy Woman’ (Crystal Waters)

Al deze liedjes worden vanaf 23 juni voor nop aangeboden via de website www.coverclub.nl. Kun je er geen genoeg van krijgen, dan is er een speciale player in het leven geroepen, zodat je die shizzle op je eigen site kunt draaien. HIER. Dit keer zijn de originele videoclips voor de gecoverde nummers ook voorzien van de nieuwe geluidsopnames. Dat levert soms zwaar hilarische taferelen op. Je kunt de tien clips hier bekijken. We hebben er vast twee uitgevist:

In première: de nieuwe Bloc Party single

Na hun albums ‘Intimacy’ en ‘Intimacy’ Remixed’ arriveert Bloc Party’s single ‘One More Chance’ op 8 augustus via Wichita. Niks geen remix van een bestaande track, maar gloednieuw werk van het Engelse indierock kwartet. Het nummer werd geproduceerd door Jacknife Lee, die tevens achter de knoppen zat voor de albums ‘Intimacy’ en ‘A Weekend In The City’, en gemixt door Philippe Zdar (werkte mee aan het nieuwe Phoenix album). Check ‘em nu al!

En hoe klinkt ‘One More Chance’? Nou ging ‘Intimacy’ al aardig de dansbare kant op, dit nummer gaat nog een stapje verder. De gitaren zijn bijna geheel aan de kant gesmeten en hebben plaats gemaakt voor een opdringerige, old school house pianoriedel. Het is dat Kele Okereke’s stemgeluid zo herkenbaar is, anders hadden we gedacht te maken te hebben met een flauwe jaren tachtig act.

Wij van Spinner zijn na een paar draaibeurten niet overtuigd van de nieuwe single. Wat ons betreft is het gewoon een staaltje goedkope eurohouse, bedekt met de allesverhullende mantel der innovatiedrang… Ieder voor zich natuurlijk, maar wij horen liever de oude, avontuurlijke Bloc Party. Retro is OK, maar dit? Hoewel best catchy, niet geweldig. Wat vinden jullie ervan? Laat je commentaar onder dit artikel achter. 
 
 

TV On The Radio zanger/gitarist probeert het solo als Rain Machine

Kyp Malone gaat het solopad op. TV On The Radio’s dik bebaarde, falsetto-gestemde zanger/gitarist noemt zich Rain Machine en heeft zijn debuutalbum klaar, dat deze herfst wordt uitgebracht door Anti- (waar ook Tom Waits, Neko Case en Nick Cave onderdak hebben)

“Ik heb songs geschreven en opgenomen sinds dat ik in 2000 naar New York ben verhuisd. In eerste instantie in mijn eentje, omdat ik niemand kende, maar door de jaren heen schreef ik met opzet alleen, omdat het me een bepaalde vrijheid verschafte,” zo vertelt Malone in een persverklaring.

“Ik heb vanaf dat moment ook regelmatig concerten gedaan, eerst onder de naam Black Lights totdat een paar kids in Texas me vertelden dat zij die naam al gebruikten. Daarna onder mijn eigen naam, maar ik vond ‘Kyp Malone’ er gewoon niet zo geweldig uit zien op flyers, posters of t-shirts, dus werd het Rain Machine.”

Malone heeft zijn solodebuut opgenomen met producer Ian Brennan (bekend van Lucinda Williams en Jonathan Richman). Het songmateriaal wordt omschreven als ‘bijna het volledige frequentiespectrum dat door het menselijk oor te vatten is – een weergave van een breed scala van emoties en situaties die echt zijn of ontsproten aan zijn fantasie, en wat ritme en wat rijm.’

Beetje vaagjes… Anti- directeur Andy Kaulkin probeert het nog iets te duidelijken: “De spannende songs zijn emotioneel rauw en gepassioneerd, maar ook experimenteel en zitten vol verrassingen.” Een exacte releasedatum voor de nog titelloze schijf is nog niet vastgesteld. Malone toert nog tot het einde van de zomer door Amerika en Europa met zijn band TV On The Radio.

Check een live set uit 2007: 
 
 

Luxe heruitgaves Radioheads ‘Kid A’, ‘Amnesiac’, ‘Hail To The Thief’

Hoewel Radiohead alle contractuele banden heeft verbroken met EMI/Capitol Records, is de major nog lang niet klaar met de Britse band. De platenmaatschappij heeft natuurlijk nog steeds de beschikking over de gehele pre-‘In Rainbows’ albumcatalogus. En natuurlijk valt daar nog veel geld mee te verdienen, dus wat doen je dan? Juist, luxe heruitgaves van oude Radiohead platen uitgeven.

Vorig jaar kwam het label al met een ‘Greatest Hits’-verzamelaar, zonder toestemming van Radiohead. Dat ding hadden we echt wel kunnen missen. Maar in maart van dit jaar bracht Capitol een uitgebreide dubbelaar en drie schijven versie uit van elk van hun eerste drie platen met een belachelijke berg aan bonusmateriaal (zo’n beetje elke b-kant en rariteit die maar te vinden was), en dat was wèl een geweldige re-release. Pitchfork gaf de ‘The Bends’ en ‘OK Computer’ versies zelfs een tien!

Dus het kan twee kanten op, weer zo’n slechte re-release of een goeie. Op 24 augustus verschijnen de luxe heruitgaves van de opvolgende drie Radiohead albums: ‘Kid A’ (2000), ‘Amnesiac’ (2001) en ‘Hail To The Thief’ uit 2003. En opnieuw beloofd Capitol een heleboel b-kantjes, live songs, studiosessies en alles wat verder niet op de platen terecht is gekomen aan songmateriaal. De iets luxere, speciale Collectors Edities bevatten ook een DVD met muziekvideos en tv-optredens van Radiohead.

Elk Radiohead album na ‘Pablo Honey’ is eigenlijk een meesterwerk, zelfs ‘Hail To The Thief’ heeft zijn sterke momenten. Hier check je wat er allemaal bij zit. We wachten dus met smart op deze heruitgaves, of de band er nou blij mee is of niet…helaas…

Nieuw Living Colour album!

Living Colour heeft de laatste hand gelegd aan een nieuw album, hun vijfde in hun gehele carrière en hun eerste schijf in zes jaar tijd. De opnames werden gedaan in Tsjechië met de bezetting waarin de veteranen band de laatste jaren weer veelvuldig optreedt: gitarist Vernon Reid, zanger Corey Glover, drummer Will Calhoun en bassist Doug Wimbish.

De nieuwe schijf, de opvolger van ‘CollideØscope’ uit 2003, heeft de titel ‘The Chair In The Doorway’ meegekregen en verschijnt op 15 september via Megaforce. Natuurlijk zal de plaat hun bekende, opzwepende cocktail van funk, metal, rock en soul bevatten. Volgens Reid is ‘het album het beste wat ze ooit hebben gemaakt’.

Living Colour, in 1983 opgericht, brak eind jaren 80 door met de single ‘Cult Of Personality’ van hun debuutalbum ‘Vivid’. Ook het nummer ‘Love Rears Its Ugly Head’ scoorde behoorlijk. Na drie albums viel de Amerikaanse band uit elkaar in 1995, echter kwam in 2000 toch weer bijeen. Living Colour wordt beschouwd als één van de belangrijkste bands achter de Black Rock Coalition.

Vanaf september staat er een uitgebreide wereldtournee op stapel. Op 14 augustus geeft Living Colour al een optreden in het Patronaat (Haarlem) en een dag later tijdens Pinkpop Classic in Landgraaf.

Vers Bloed: Cymbals Eat Guitars

We zitten al jaren te wachten op een reünie van Pavement. Dat zit er helaas vooralsnog niet in, zo lijkt het. Maar dan hebben we hier een heel tof vervangertje in de vorm van Amerikaanse band Cymbals Eat Guitars. Want het muzikale rock, noise en shoegaze mengsel van deze nieuwe indierock telg doet ons er namelijk hier en daar erg aan denken! En we geloven in ons hart dat de New Yorkse (Staten Island) groep nog voor het einde van dit jaar al doorgestoten is naar een groter publiek.

Joseph Ferocious (geboren als Joseph D’Agostino, vocalen/gitaar) en Matthew Miller (drums) kennen elkaar al van de middelbare school, toen ze samen Weezer covers speelden. In hun studententijd ontmoeten ze Daniel Baer en beginnen langzaam wat te giggen. Op een avond in maart 2008 lopen ze technicus Kyle ‘Slick’ Johnson tegen het lijf, die net een optreden van hen had bekeken. Slick wilde de band graag opnemen. Na een paar maanden repeteren met nieuwe bassist Berenholz (ook vocalen) en toetsenist Brian Hamilton (keys/vocalen) trekt Cymbals Eat Guitars drie dagen de befaamde Joe Music Studio in Manhatten in met Slick als producer.

Het resultaat verscheen begin dit jaar. Het debuutalbum ‘Why There Are Mountains’ krijgt niets minder dan uitmuntende, gillende reviews voor de kiezen. Ze worden sindsdien ook constant bestempeld als ‘hèt nieuwe hete bandje van 2009’. En daar zit wel een grote kern van waarheid in.

De muziek van Cymbals Eat Guitars herbergt ongewone en aanstekelijke melodieën die een obsessie met de nalatenschap van Pavement suggereren. Vooral de zang lijkt nogal op frontman Stephen Malkmus‘ afwisselend wankele, schreeuwende, nasale stemgeluid. De kippenvel uitlokkende, epische en sonische gitaarrock uitbarstingen wijzen op een Built To Spill of Sonic Youth affectie. En de gestroomlijnde poppy kant laat invloeden van Wire en Chairs Missing horen, terwijl de smaakvolle keyboard versieringen herinneren aan Leroy Back en Jay Bennett’s legendarische ‘Yankee Foxtrot Hotel‘.

Ja dat is een mond vol grote namen, maar het wordt door Cymbals Eat Guitars samengesmolten tot een indrukwekkende, eigen smoel. Ferocious stoot hoekige rock ‘n’ roll en noisy, feedbackende gitaarriffs uit, Hamilton warme en knetterende Wurlitzer electronische piano klanken, Berenholz vloeiende baslijnen en Miller los, dynamisch drumwerk rondom de rauwe en expressieve zanglijnen van Ferocious. Af en toe komen er ook huilende violen, cello of blazers om de hoek kijken.

Kortom, een spannende indie road trip die je MOET ondernemen! Zowel onvoorspelbaar als zwaar aanstekelijk. Op 20 juli verschijnt er alleen in de UK een nieuwe 7 inch (via Transparant/Pure Groove). De b-kant ‘Tunguska’, een dromerig, prachtig nummertje, kun je voor nop downloaden via hun MySpace stek. Alleen ff je emailadres achterlaten. Daar beluister je nog vier songs van hun debuut, waarvan we vooral ‘And The Hazy Sea’ en ‘Wind Phoenix’ aanraden.

We zeggen het vaker, maar Cymbals Eat Guitars moet je toch ècht stevigggg in de gaten houden! 
 
 
 
 

 

Recensie: Patrick Watson – Wooden Arms

Hoewel de Canadese singer-songwriter, zanger en pianist zich op zijn derde album Patrick Watson & The Wooden Arms noemt – met naast hem gitarist Simon Angell, drummer Robbie Kuster en bassist Mishka Stein – is er niet al te veel veranderd. Eigenlijk begint ‘Wooden Arms’ gewoon waar de bejubelde voorganger en zijn doorbraakplaat ‘Close To Paradise’ ophield. Vond je het destijds als te veel van het goeie, met al die opsmuk en geluids tierlantijntjes, dan laat deze maar liggen. Maar voor wie dat goed smaakte is hier een nieuw muzikaal avontuur in de vorm van ‘Wooden Arms’, waarvoor Watson en co meer instrumenten dan ooit hebben aangesleept.

Watson gooit nog een extra schepje op zijn uitbundige popsongs met klassieke en indierock invloeden. Maar dat uitgebreide, rijke instrumentarium – veel violen, een arsenaal aan tegendraadse huis-tuin-en-keuken percussie, banjo, djembé, allerlei getingel en wat al niet meer – ligt er niet altijd dik boven op. Watson weet het toch vaak intiem en persoonlijk te houden met subtiele, dromerige arrangementen. De minitieus neergelegde details vallen pas ècht op als je de oren dicht op de speakers drukt. Moet je trouwens wel mee opletten, want er komt ook onverwachts wat noise tussendoor of een nummer wordt op een andere manier, hoewel ingewikkeld nog steeds elegant en delicaat, opgebroken.

Het wonderschone popnummer ‘Big Bird In A Small Cage’ is zonder meer de hoogvlieger op ‘Wooden Arms’ en schaart zich onder de beste songs die iemand als Sufjan Stevens ook pent, met bijval van een tokkelende banjo en breekbare vrouwelijke vocalen van gastzangeres Katie Moore. Daar staat een soort aan Tom Waits denkende, potten-en-pannen percussie gedreven, wat duistere track als ‘Machinery Of The Heavens’ tegenover. Iets heel anders, maar toch even indrukwekkend, vooral door Watsons onschuldig, ijl klinkende zang.

In sprankelende, akoestische folksong ‘Man Like You’ herinnert hij prettig aan Nick Drake en Elliot Smith en ook op de wiegende pianowals ‘Wooden Arms’ drijft je in gedachten ver weg van hier. Net als op het schitterende ‘Fireweed’, dat in IJsland is opgenomen en dus een gevoel van eenzaamheid herbergt. Echter ook onrust waart rond. Luister maar eens naar het filmische ‘Beijing’ met die opgejaagde pianopartijen (met fietsen erin verwerkt). De twee instrumentals, zijn wat ons betreft de wat mindere songs op ‘Wooden Arms’. ‘Down At The Beach’ is dan wel spannend, maar dat effect over zijn prachtige, emotievolle stem irriteert.

Of deze plaat Watson en zijn Wooden Arms nou bij wijze van de Top 40 in gaat helpen, betwijfelen we ten zeerste. Zo toegankelijk is het niet. Je moet het even op je in laten werken, al zijn er tevens wat bloedstollende momenten die je meteen bij de keel grijpen. Hij toont juist veel meer zijn experimentele kant, waardoor hij abstracter en gekunstelder overkomt, wat vast niet al te goed valt bij de doorgaanse mainstream meute. De liefhebbers van Watson kunnen echter een vreugdesprongetje maken, want ik vreet mijn schoenzool op als zij deze schijf niet totaal diggen. Een begeesterende, fantasievolle trip, die je het beste in zijn geheel tot je neemt.

SPINNER SCORE: 84/100