Of je ‘m nou ziet in de vinylbakken, de cd-winkel op ’t station of de iTunes Store, soms is een albumhoes genoeg om een bepaalde plaat te willen hebben. De ene keer een absolute aanwinst, de andere keer een gedrocht dat je nooit meer draait, maar in ieder geval bijzonder genoeg om naar te blijven kijken. Deze week:
Neko Case – Middle Cyclone
‘Middle Cyclone’, het vijfde solo album en opvolger van de doorbraakplaat ‘Fox Confessor Brings The Flood’ (2006) van Amerikaanse zangeres en parttime-bandlid van Canadese supergroep The New Pornographers, Neko Case, verscheen in maart 2009. Met deze band wist ze een aardig poppubliek te bereiken, in haar eentje richt ze zich liever op de liefhebbers van alternatieve country. ‘Middle Cyclone’ doet zijn titel eer aan, want het album is een wervelende orkaan van 15 vlotte nummers. Ondanks haar relatieve onbekendheid bij de massa bereikte de plaat in de USA vlak na de release de derde plaats in de Billboard Album Hitlijst.
Case is niet zo’n doorgaanse, typische gitaarknuffelende countryzangeres. Muzikaal gaat de eigenwijze dame van muziekdoosjes tot grungy gitaarpartijen, ze betovert met emotievolle maar krachtige stem en ook uiterlijk ziet ze er niet uit als zo’n vroome, schattige vrouw. Case is uitgeroepen tot één van de sexiest babes in de indie. Neko Case zoekt immer het contrast op. Ook al is ze lief voor dieren en promoot ze de natuur, aaibaar en mak is ze zeer zeker niet. Neko geeft bijna in elk interview te kennen wat voor een serieuze controlefreak ze is.
Dus is Neko op de albumhoes van ‘Middle Cyclone’ te zien in een stoere, strijdbare houding. Als een gestoorde speerwerpster, blootvoets met lekkere benen en in zwarte strakke kleding geknield voor op een roestbruine oldie, d’r rode haar wapperend in de wind (van de orkaan) en een bijna angstaanjagende, vastberaden blik gericht op haar ‘prooi’. Buiten dat Case ongetwijfeld mede het concept voor het artwork heeft verzonnen, is er niet zoveel bekend. Al denken wij dat de Canadese het sensationele ‘werk’ van Tawny Kitaen in Whitesnake’s ‘Here I Go Again’ in gedachte had bij het bedenken van de hoes.
De cover heeft nogal wat aandacht gekregen en het ligt voor de hand waarom. Je ziet niet elke dag een opvallende, mooie roodharige op een gespierde auto – een Amerikaanse bak van het type Mercury Cougar uit 1968, een icoon in zijn tijd (zie deze reclamespot uit ’75 met actrice Farrah Fawcett, die overigens net overleden is) – met een hardcore zwaard in haar hand. Maar net als seks, drugs en rock ‘n’ roll zijn sexy vrouwen en auto’s ook altijd onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Want dat verkoopt gegarandeerd.
Neko’s pittige karakter schijnt niet alleen in de hoes door, ook in de songs. Zo hangt ze in het nummer ‘People Got A Lotta Nerve’ bijvoorbeeld de diva uit en zingt dat ze een ‘mannenverslindster’ is. Ze gaat achter jongemannen aan. In dat opzicht klopt het precies dat Neko Case op een Mercury Cougar zit met een zwaard in de aanslag. Het type auto lijkt nadrukkelijk gekozen. Cougar vertaald zich namelijk naar poema. Snap je? Jagen, speer, prooi, poema? Ergens anders is ze een olifant, een killer walvis en even later zingt ze ‘ik ben een dier, jij bent ook een dier’.
Persoonlijk vinden we de typografie – die er slordig lijkt opgezet met een paar stiften – behoorlijk lelijk. Maar ach, wie let daar nou nog op als er een onverslaanbare drieëenheid van een macho slee, middeleeuws wapen en een pikante roodharige te zien is? De hoes van ‘Middle Cyclone’ is afgezien daarvan een behoorlijk sterk beeld.
E L M O the vinyl hunter 