Battles’ John Stanier bespreekt nieuw album

Het is meer dan twee jaar geleden dat ik van mijn sokken werd geblazen door het album ‘Mirrored’ van Battles, één van de meest bevredigend ondoorgrondelijke en ronduit brutale albums van de afgelopen tijd. Sindsdien heeft de Amerikaanse band over de hele wereld getoerd, van China tot New York en Australië. En nu zijn de vier muzikanten klaar er klaar voor om een nieuwe schijf te maken. In een interview met Pitchfork vertelt geniale drummer en Helmet-veteraan John Stanier – vaak de ster op het podium met zijn torenhoge bekkens en de intensiteit waarmee hij de stokken hanteert – wat we van het aankomende album kunnen verwachten.

Eerst hebben ze nog even genoten van hun welverdiende rust na het vele toeren, hoewel Stanier een deuntje meemepte op de nieuwe The Field, maar ondertussen zijn de New Yorkers begin dit jaar begonnen met het pennen van songs voor hun tweede plaat en de opvolger van ‘Mirrored’. Ze zijn ook al het repetitiehok in Brooklyn ingedoken en afgezien van twee onderbrekingen (een tournee in Zuidoost Azië in maart en nog wat shows in Australië in mei), zijn ze er zo’n tien uur per dag noest aan het werk.

Stanier denkt dat Battles eind van de zomer, begin herfst de studio in kan om nieuwe nummers vast te leggen. Ze zoeken nog een beetje naar de muzikale invalshoek. Want een ‘Mirrored 2’ maken, dat willen ze natuurlijk niet. “Het wordt veel radio-vriendelijker, meer voor de gewone man,” grapt Stanier. “Maar serieus, wie wil zich herhalen? Voor ons is het dan zoiets als, ehm… en nou?” Er zal in elk geval gebruik worden gemaakt van nieuw apparatuur, een ‘heleboel kleine gekleurde doosjes’, voor de sound: “echte nerd shit.”

Gitarist/bassist Dave Konopka heeft al wat kleine, soort van jaren tachtig loops verzonnen aan zijn keukentafel. “Ze zijn allemaal helemaal verschillend en super simpel. Mini voedende ideetjes en dan gaat iedereen zijn eigen dingen toevoegen. Voor je het weet is het een monsterlijk wangedrocht. Bij ons komt niemand met een volledig nummer.” vertelt Stanier.

Binnenkort staan er wat shows op stapel voor Battles. Daar zullen alvast nieuwe songs worden uitgeprobeerd, voordat ze in de studio op gaan nemen. “We hebben die druk nodig. Het zou jaren duren voor het album af was, als we ongelimiteerd de tijd zouden hebben om er aan te werken. We zullen tenminste de helft van de plaat live spelen.” Cool! Dan houden wij als een debiel YouTube in de gaten…

Terwijl we op ‘Mirrored 2’ wachten, brengt Battles’ zanger/gitarist/toetsenist Tyondai Braxton een soloplaat uit op 15 september.

Eels nieuwe album geïnspireerd door… zijn baard

Toen we de videoclip voor Eels’ E eerste single ‘Fresh Blood’ van zijn nieuwe album ‘Hombro Lobo’ introduceerden, zagen we al dat Mark Oliver Everett behangen was met een meer dan flinke baard. We doopten hem gelijk om tot Weerwolf E, want meneer stond ook nog eens doodleuk te huilen naar de maan. En beschreef zijn duistere praktijken als een ‘typische nacht’. Nou, die baard blijkt – aldus te lezen in een interview met E bij Billboard – dé inspiratiebron voor het hele album te zijn geweest!

Eels‘ E zegt dat hij door zijn baard het wolf-man achtige wezen bedacht als achterliggend idee voor de nummers op ‘Hombro Lobo: 12 Songs Of Desire’, die op 2 juni uitkomt.

“Ik had aan wat andere muziek gewerkt en stond op een ochtend mijn tanden te poetsen. Ik keek naar mezelf in de spiegel en er keek een weerwolf terug. Ik zei, weet je, deze muziek past niet bij deze baard. Ik stond op het punt om hem af te knippen en toen zei ik, waarom werk ik niet aan muziek die wel bij de baard past en dan houd ik hem. Dus mijn gezichtshaar is nu de inspiratie voor mijn muziek.”

Kennelijk is er een nog diepere betekenis. E zegt dat zijn baard hem deed denken aan de laatste keer dat hij een aanzienlijke lading haar aan zijn kin had: bij het ‘Souljacker’ album in 2001. Het eerste nummer daarvan is ‘Dog Face Boy’. “Daarom liet ik die baard toen groeien, Ik leefde me nogal in, in dat karakter. Dus ik bedacht, wat is dat voor gast als ‘ie volwassen is, een volwassen weerwolf?” Dus ‘Hombro Lobo’ is geen opvolger van dat album, maar eerder een opvolger van dat nummer. Als we het goed begrijpen.

‘Hombre Lobo’ is de eerste plaat met nieuw Eels materiaal sinds 2005. Maar E zat in de tussentijd vrijwel nooit stil. Hij stelde twee Eels retrospectieven samen (‘Meet The Eels: Essential Eels, Vol. 1’ en ‘Useless Trinkets’), schreef een autobiografie (‘Things The Grandchildren Should Know’) en werkte aan ‘Parallel Worlds, Parallel Lives’ (de award-winnende, door de BBC-geproduceerde documentaire over E en zijn befaamde fysicus vader Hugh Everett III).

Nieuw dubbelalbum The Flaming Lips na de zomer

Meesterbrein Wayne Coyne heeft het ambitieuze plan opgevat dat The Flaming Lips aan het eind van de zomer met een nieuw dubbelalbum komt, de officiële opvolger van ‘At War With The Mystics’ uit 2006. Het idee is geboren uit een klein dilemma, waar de psychedelische rockband leden bij eerdere albums mee kampten: dat ze niet wisten hoeveel songs er nou op moesten, hoeveel instrumenten te gebruiken en waar de nadruk op te leggen. Dan vul je toch gewoon twee platen, zo moet Coyne gedacht hebben, dan heb je tenminste de ruimte.

Een andere reden is dat veel van Wayne’s favoriete schijfjes dubbelaars zijn: “Denk aan The Beatles‘ ‘White Album’, Led Zeppelin’s ‘Physical Graffiti’ en zelfs wat van de langere dingen die The Clash heeft gedaan. De reden dat ik ervan houd is dat ze niet zo gefocust zijn. Ze zijn een beetje vrij-voor-iedereen en het kan alle kanten op. Het is niet nodig omdat we zo productief zijn. Ik denk dat we juist altijd in een soort staat van paniek blijven, zodat we nooit meer songs hebben dan er daadwerkelijk nodig zijn en we vragen ons ook altijd af of ze goed genoeg zijn. Ik denk wel dat we in paniekmodus het beste werken, dus misschien is het maar goed dat ik het zo heb gepland.”

Tot dusverre zijn er 13 nieuwe tracks geschreven, met nog acht of negen te gaan voordat het nog titelloze dubbelalbum af is. Coyne geeft aan dat de toon anders zal zijn dan de gepolijste sound op voorgaande studioplaten als ‘Yoshimi Battles The Pink Robots’ (2002) en ‘At War With The Mystics’. Meer spontaan, freak-out spul: “We zaten in drummer Steven’s huis en we begonnen freak-out jam sessies, waarop hij drumt en ik de bas speel. Een paar van die opnames, hoewel niet goed opgenomen nog, gaan we mee verder. We voegen er later overdubs, tekst en andere dingen aan toe. Het klinkt erg opwindend.”

Goh, The Flaming Lips gaan NOG psychedelischer, halen wij hieruit. Inderdaad spannend, het songmateriaal is normaal al zo’n kakafonie aan bevreemdende klanken en weirde arrangementen. Maar ook aan de eighties wordt niet voorbij gegaan. Een van de nieuwe tracks die momenteel gemixt wordt is het Joy Division-meets-Miles Davis Group (John McLaughlin tijd)-achtige nummer ‘Convinced Of The Hex’. Een ander liedje is weer een op John Lennon-geinspireerde song genaamd ‘I Don’t Understand Karma’, volgens Coyne een reactie op zijn ‘Instant Karma’ nummer.

Het leeuwendeel van de songs voor de dubbelaar moet voor juni zijn opgenomen, want dan geeft The Flaming Lips wat optredens bij zomerfestivals in Europa en Australië. Helaas nergens bij ons in de buurt, want die gig bij Rock Werchter is al weer afgezegd. Er zullen alvast wat nieuwe songs worden gespeeld naast het oudere werk.

Nieuw The White Stripes album duurt ‘niet lang meer’ aldus Jack

Toen Jack White onlangs aankondigde wéér een nieuwe band te zijn begonnen, The Death Weather, begonnen The White Stripes-fans zich toch echt zorgen te maken of er nog ooit een nieuw album van de twee garagerockers zou verschijnen. Goed nieuws: het ziet er naar uit dat ‘ie er toch komt! Jack geeft in een interview met Music Radar aan dat ‘het niet lang meer gaat duren’ en dat de plaat ‘er misschien volgend jaar’ al is. Hij licht bovendien toe waarom we The White Stripes zo lang moesten missen.

Dat wederhelft Meg White last had van paniekaanvallen en derhalve de tournee in september 2007 plots werd afgebroken, wisten we natuurlijk al. Destijds staken meteen de roddels te kop op dat het afgelopen zou zijn met de populaire band. Maar dat blijkt gelukkig niet het geval. “De terugkeer naar het toeren was nogal zwaar voor Meg en we moesten een pauze ingelasten,” vertelt Jack White. De gitarist/zanger ging zelf een jaar op tournee met The Raconteurs voor zich opnieuw op de Stripes te richten.

“Meg had een jaar niets gedaan en werd meteen gevangen in die gekte. Meg is een erg verlegen meisje, heel rustig en teruggetrokken. Om na een stilstand direct weer full-speed door te moeten, is overweldigend. Mensen begrijpen dat niet echt. Ze denken dat je het podium op gaat en het naar je zin hebt, alsof het een soort feestje is. Maar dat is het niet. Je moet hard werken als je toert,” zegt Jack. Volgens hem is Meg – die op het punt staat te trouwen met Jackons Smith, zoon van Patti Smith’s en MC5’s Fred ‘Sonic’ Smith – nu weer helemaal bijgekomen en ‘genezen’.

Wat de fans kunnen verwachten van The White Stripes plaat, is nog te vroeg om wat van te zeggen. Meg en Jack hebben inmiddels wel een paar songs opgenomen in Third Man’s nieuwe studio en Jack heeft zijn vrouwelijke collega gevraagd om van de zomer door te gaan met de opnames, na de zomer tournee van The Death Weather.

The White Stripes stonden begin 2009 voor het eerst sinds twee jaar eenmalig op de planken om afscheid te nemen van Conan O’Brien’s tv-show. Het is dus hoog tijd dat het tweetal weer eens wat samen gaat doen. Jack houdt zich voortdurend bezig met andere projecten. Naast The Death Weather (het debuut ‘Horehound’ verschijnt op 9 juni via Third Man Records) en The Raconteurs, liet hij van de week weten ook opnames te hebben gemaakt in zijn Third Man Studio met het The Dex Romweber Duo Dexter en Sara voor een aankomende 7 inch eind mei. Op ‘The Wind Did Move’ horen we Jack op vocalen, bas en zaag, de b-kant is een cover van Geeshie Wiley’s ‘Last Kind Word Blues’.

The Shins: twee leden ingewisseld, nieuw album in de maak

Toen The Shins afgelopen zaterdag het podium van de Western Washington University opstapten voor de eerste gig van hun Amerikaanse lente tournee, bleek ineens dat er twee andere mannen in de band zitten dan die we gewend waren. Achter het drumstel bevond zich Modest Mouse-slagwerker Joe Plummer in plaats van Jesse Sandoval en de toetsen werden niet ingedrukt door Marty Crandall, maar door Ron Lewis (Grand Archives en Fruit Bats). Frontman en songwriter James Mercer verklaarde zich nader in een interview met Pitchfork. How come dat deze twee The Shins-oerleden sinds 20 jaar zo stiekem zijn ingewisseld?

Crandall, Sandoval en Mercer spelen al sinds de jaren negentig met elkaar, maar kennelijk vond Mercer het tijd voor verandering, geinstigeerd door een in wording zijnde nieuwe plaat. “Ik kreeg wat productionele ideeën die ik uit wil voeren en om dat te doen heb ik gewoon andere mensen nodig,” aldus James. “Het is hoofdzakelijk een esthetische keuze. Ik vind het moeilijk om er over te praten, omdat ik nog steeds goed contact hebt met de jongens. Ik hoop dat ook zo te houden.”

Kan dus zo maar zijn dat hij ze weer terughaalt, mocht deze nieuwe samenstelling niet bevallen, want hij zegt niet dat hij nooit meer met ze wil werken. En er is tevens geen sprake van slaande ruzie onder The Shins-mannen. Mercer lijkt simpelweg schoon schip te maken voor een betere muzikale toekomst van The Shins. Niet alleen verving hij twee bandleden, hij liet ook The Shins´ label Sub Pop achter zich. Die nieuwe schijf wordt in eigen beheer uitgebracht via Aural Apothecary.

Als de tournee in mei klaar is, gaat Mercer de studio weer in om de gehele zomer op te nemen. Hij heeft inmiddels zo´n 30 ´meer uptempo´ songs bij elkaar gepend. Twee nieuwe songs, ´Double Bubble´ en ´The Rifle’s Spiral´, worden al live gespeeld tijdens dit tourtje. Volgens James´ schatting is de nieuwe The Shins plaat er ergens volgend jaar.

Maar er staat nog meer te gebeuren. Via zijn eigen label verschijnt opnieuw het album ´When You Land Here, It’s Time To Return´ van The Shins-voorloper Flake Music. Mercer doet bovendien mee aan dat mysterieuze Dark Night Of The Soul project van Sparklehorse en Danger Mouse (met vele gastmuzikanten en regisseur David Lynch). Met diezelfde Modest Mouse werkt hij ook nog aan de soundtrack voor de ´180 Degrees South´ documentaire.

Mastodon’s ‘Crack The Skye’ album wordt vertaald naar een film

‘Crack The Skye – The Movie’, dat bekt best lekker. Grote kans dat het werkelijkheid wordt, want progressieve metalband Mastodon is met drie vooralsnog geheimzinnige regisseurs om de tafel gaan zitten om te kijken of het recente album – een conceptplaat – kan worden vertaald naar het witte doek. Het script is ook al geschreven door weer een andere filmregisseur, wiens naam het heavy rockende kwartet uit Atlanta tevens nog even geheim houdt, en ligt er klaar voor.

Maar alle benaderde regisseurs zien het project wel enorm zitten, zo zei drummer en tekstschrijver Brann Dailor in een recent interview. “Het zou helemaal te gek zijn als het daadwerkelijk door gaat,” aldus Dailor. “Dat is er nou juist cool aan, aan het maken van conceptalbums, de mogelijkheid dat je er meer mee kunt doen artistiek gezien. Als je alleen een plaat hebt met nummers die niets met elkaar te maken hebben en er is geen gezamenlijke rode draad, dan was dat aspect van de kunst er niet. Met ‘Crack The Skye’ hebben we die optie wel.”

De zeven songs van ‘Crack The Skye’, geproduceerd door Brendan O’Brien, haken in elkaar als een conceptueel verhaal over astraal reizen, Stephen Hawking’s theorieën over wormholen en de filosofieën van Russische mysticus Grigori Rasputin. “We zijn nog nooit zo dicht in de buurt gekomen van een volledig, samenhangend verhaal van begin tot eind,” vertelt Dailor.

Het grootste struikelblok om het project te verwezenlijken is zoals altijd, geld. “We willen het niet halfbakken doen, we willen het er ècht uit laten zien en… geweldig. Echter we zitten in een tijd dat labels veel minder doen, geldgewijs, of juist proberen kosten te drukken. Het maken van een film zet geen zoden aan de dijk. Het is nogal moeilijk voor een A&R manager om naar het hoofd financien te gaan en te zeggen, ‘Ja, deze band die 150.000 albums verkoopt wil een film maken die een miljoen dollar kost… Maar we zetten het idee nog niet aan de kant.”

In de tussentijd zullen de Mastodon fans het moeten doen met de live uitvoeringen van ‘Crack the Skye’. De groep speelt het album integraal tijdens zijn huidige tournee. De band geeft in ons land in elk geval een optreden tijdens Sonisphere, op 20 juni in het Nijmeegse Goffertpark.

Check de spetterende clip van de eerste single ‘Divinations’ nog even… Zo kan die film dus worden!

Interview & recensie: Easy Star All-Stars – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Dub Band

Voor de verandering eens een bijdrage van een collega-journalist van buiten de gebruikelijke ploeg van Spinner: Dietmar Terpstra. Momenteel freelance journalist en eindredacteur voor onder meer Off The Record, Jazzism, Heaven en Bluesmagazine.nl. Terpstra ging onlangs in gesprek met Michael Goldwasser. De Easy Star All-Stars oprichter en producer vertelt over de totstandkoming van het nieuwste wapenfeit ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Dub Band’. Lees tevens de albumrecensie.

Na de albums ‘Dub Side Of The Moon’ (2003) en ‘Radiodread’ (2006) verbaast het New Yorkse reggaecollectief Easy Star All-Stars de muziekwereld nu met zijn eigen adaptatie van de ultieme popklassieker ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’. Easy Star’s Lonely Hearts Dub Band is geen gimmick, maar een respectvolle poging popliefhebbers meer naar reggae te laten luisteren, en vice versa. Bovendien zijn de Easy Stars niet zomaar een reggaebandje, aldus bedenker Michael Goldwasser.

Goldwasser richt de band inclusief eigen label in 1997 met twee vrienden op en neemt aanvankelijk eigen rootsreggae-tracks op. Daarnaast brengt het label Easy Star roots-reggae uit die niet eerder op cd is verschenen. Tien jaar geleden rees de gedachte om klassieke pop- en rockalbums in een reggae-versie uit te brengen. “Mijn collega in Easy Star, Lem Oppenheimer, dacht dat een uitstekende manier zou zijn om reggae bij een groter publiek bekend te maken. We merkten dat reggae niet erg serieus werd genomen, mensen konden er niet veel respect voor opbrengen.”

“Het lag niet voor de hand om voor ‘Dark Side Of The Moon’ van Pink Floyd en ‘OK Computer’ van Radiohead te kiezen. Beide zijn tamelijk donkere albums, zeer bijzonder in hun samenhang, echt wat men noemt concept-albums. Toch hebben we het gedaan, omdat ze beide in hun soort klassiek zijn. ‘Sgt. Pepper’ hadden we al langer in gedachten, het is per slot van rekening te beschouwen als de moeder aller concept-albums. En in tegenstelling tot de voorgaande platen is het grotendeels een behoorlijk opgewekte plaat.”

Goldwasser en zijn companen, onder wie de fameuze Victor Axelrod a.k.a. Ticklah, een grote naam in de New Yorkse reggaescene (check zijn recente album ‘Ticklah vs. Axelrod’, een fabuleus mengsel van (dub)reggae, jazz en latin) en bassist Victor Rice, gingen niet over één nacht ijs. “Ik heb er ongeveer 16 maanden over gedaan om de goede arrangementen te schrijven. Er staat geen enkele sample op de plaat, het is noot voor noot opnieuw geschreven en ingespeeld. Het was een tamelijk gecompliceerd proces, omdat ik niet alleen het album als geheel in gedachten moest houden, maar ook iedere song afzonderlijk. Elke track moest bijzonder worden, omdat de kritiek niet van de lucht zou zijn als dat niet het geval was. ‘Sgt. Pepper’ is toch een beetje van iedereen, nietwaar? Gelukkig zijn de reggae-artiesten waar wij mee werken uitstekende muzikanten, dus het inspelen was het grote probleem niet. Ik vind de plaat dan ook bijzonder geslaagd. Toch was het nog niet eenvoudig. Luister maar eens naar de strijkers-partijen in ‘Within You Without You’, die boden nog een pittige uitdaging. Bijzonder gesteld ben ik geraakt op onze versie van ‘Fixing A Hole’ met zang van Max Romeo, daar hebben we veel plezier aan beleefd, vooral omdat we het aan het eind lekker uitgedubd hebben.”

Het resultaat is inderdaad een verbluffende mix van dub, rootsreggae, af en toe een toefje ska, maar vooral muzikaal vakmanschap en liefde voor het origineel. Kan ook haast niet anders, als je de vocale medewerking vraagt van mensen als Luciano, The Mighty Diamonds, Matisyahu, Sugar Minott, U Roy, Steel Pulse, Michael Rose van Black Uhuru en eerder genoemde Max Romeo, zonder uitzondering grote sterren in het genre.

Veel liefhebbers van de genoemde klassieke pop- en rockalbums reageerden desondanks aanvankelijk onaangenaam getroffen, toen bleek dat een groep jonge Amerikanen zich aan ‘hun’ lievelingsalbums had vergrepen. Er werd gesproken van een ‘gimmick’ en zelfs van ‘heiligschennis’. Van dergelijke klassiekers dient men met zijn vingers af te blijven, zo was de algemene teneur. Goldwasser reageert niet verrast als hem hier naar gevraagd wordt. “Maar men moet begrijpen dat wij altijd met zeer veel respect en liefde voor het origineel te werk gaan. Er is geen sprake van dat wij een ‘gimmick’ hebben willen maken en het is voor ons bepaald geen grap. Bovendien weten wij dat de bandleden van Pink Floyd en Radiohead ons werk gehoord hebben en zij vonden het erg mooi. Paul McCartney en Ringo Starr hebben deze plaat volgens mij nog niet gehoord, maar dat gaat wel gebeuren, omdat wij natuurlijk contact gehad hebben met Apple Corps, de organisatie die de rechten van de Beatles-muziek beheert. Het project moest natuurlijk wel legaal plaatsvinden.”

 Inmiddels zijn de Easy Stars met het album de boer op. “We spelen het album nog niet in zijn geheel live, we beheersen nu zo’n acht a negen songs. Maar het streven is er natuurlijk op gericht het gehele album live te spelen.” ‘Easy Star’s Lonely Hearts Dub Band’ wordt in Nederland gedistribueerd door Bertus.

En wat vond Dietmar Terpstra tenslotte van het album? Lees ook nog ff zijn recensie:

Easy Star All-Stars – ‘Easy Star´s Lonely Hearts Dub Band’

Na opmerkelijke platen als ‘Dub Side Of The Moon’ en ‘Radiodread’ verrast het New Yorkse reggaecollectief de luisteraar nu met ‘Easy Star´s Lonely Heart´s Club Band’, een door arrangeur Michael Goldwasser verjamaicaanste versie van het klassieke popalbum. Het is geen gimmick, de man heeft er anderhalf jaar aan gewerkt, en het resultaat is indrukwekkend. De Beatles songs zijn zonder uitzondering liefdevol bewerkt en de band heeft kosten noch moeite gespaard om tot dit resultaat te komen. De medewerking van reggaegrootheden als Max Romeo, Luciano, Matisyahu, Sugar Minott, Steel Pulse, Michael Rose en U Roy maken dit tot één van de allerbeste roots-reggaeplaten van de laatste jaren. Irie!

Radiohead wil opnieuw een ‘In Rainbows’ stunt doen

Gitarist Ed O’Brien heeft tegenover de BBC een boekje open gedaan over de plannen van de Britse band voor de rest van het jaar. En die doen ons goed! Want van deze band worden we altijd enthousiast. Radiohead werkt momenteel aan nieuw song materiaal en wil mogelijk al het een en ander uit gaan brengen tijdens een korte zomertournee.

“We werken volop aan nieuwe nummers,” aldus O’Brien. “Binnenkort gaan we nog wat meer opnemen, het is weer business as usual. Komende zomer hopen we nog wat te gaan toeren.”

Dat is goed nieuws, maar waar er wordt getoerd, is nog niet helder. Laten we hopen in ons land! Want Radiohead doet dat natuurlijk vaker, nieuw werk op kleine schaal live uitproberen om de songs verder uit te werken. Dat zagen we vooraf aan de release van ‘Hail To The Thief’ en de laatste schijf ‘In Rainbows’ ook gebeuren. De band gaf destijds twee concerten in onze hoofdstad.

Maar ook over de manier waarop het nieuwe songmateriaal worden uitgebracht, wordt al gedacht. “We hebben een paar ideëen. Net als het geval was met ‘In Rainbows’, maken we de muziek eerst en kijken dan wat we gaan doen. Want binnen een jaar zou dat wel weer anders kunnen zijn. Echter anders wordt het zeker.”

Er zit dus een dikke kans in dat Radiohead opnieuw een intelligente wijze vindt op de songs de wereld in te schoppen. Fans mochten zelf bepalen wat ze aan centjes overhadden voor de digitale release van ‘In Rainbows’ (2007), waarna een dikke fysieke box verscheen, die erg strak verkocht. O’Brien geeft ook aan dat het misschien geen volledig album wordt: “Wellicht willen we slechts twee tracks uitbrengen, kijken wat die veroorzaken en verder zien.”

Wat betreft die korte zomertoer, medio augustus zijn er enkele grote festivals in Europa. We duimen dat we de nieuwe tracks mogen horen. Wellicht dat Zuid-Amerika, waar Radiohead momenteel gigt, al songs te horen krijgt? We houden YouTube voor je in de smiezen…

Guns N’ Roses Axl: ‘Slash of ik zal overlijden voordat er een reünie komt’

Voor het eerst in negen jaar tijd gaf Guns N’ Roses frontman Axl Rose weer eens een groot interview. Na de release van zijn bijna tot in de eeuwigheid uitgestelde ‘Chinese Democracy’ voelde hij niet al te zwaar de behoefte om zijn mond ergens over open te doen, voor de platenmaatschappij was Axl zelfs even ‘zoek’, maar nu moest hij toch ff wat dingen kwijt. Rose is boos (duh) en heeft nogal wat te zeiken; over de haters van zijn album, ex-bandcollega Slash en een (on)mogelijke reünie en zijn label… We pikken de hoogtepunten er voor je uit:

Hoe staat het ervoor met een reünie van de hardrock band en vooral Slash? Nou, niet. Daar heb je zo’n uitdrukking voor, ‘when hell freezes over’. Of zoals Axl het stelt: “Geef me een fucking break zeg! Het is duidelijk dat één van ons tweëen zal overlijden voor zoiets gaat gebeuren. En hoe verdrietig, lelijk of onfortuinlijk men dat ook vindt, het is zoals het is. Die beslissing is lang geleden gemaakt en elk jaar opnieuw herhaald door één man.” De frontman verklaarde dat het geschil tussen de twee NOOIT zal worden opgelost.

Hij vertelt ook hoe hij naar zijn ‘Chinese Democracy’ demos luisterde, de afgelopen jaren: “Via mijn studio, autoradio, cd Walkman, computers en verschillende speaker setups, clubs, iPods. Eigenlijk werden de eerste tracks gelekt, omdat we in de vroege uurtjes een geluidssysteem in een bijna lege stripclub gebruikten.” Wel stoer, maar een ‘cd Walkman’? Hij zit nog steeds met zijn hoofd in jaren negentig? Gelukkig staat er tevens iPod tussen…

Ook over zijn platenmaatschappij Interscope is hij niet te spreken. De manier waarop de release van ‘Chinese Democracy’ werd aangepakt, is totaal niet naar zijn zin. Axl beschouwt het als een ‘money-making scam’, in het laatste kwartaal uitbrengen, zo weinig mogelijk doen en daar zoveel mogelijk geld mee verdienen. Eigenlijk is ‘ie van mening dat hij geen label heeft, vooral in Amerika niet, echter “vriendelijke doch verstikkende lening haaien.” Dus indielabels, inhaken maar?

Axl scheldt tevens op de reacties in de media op ‘Chinese Democracy’: “De meeste nonsens komt van dezelfde negatieve idioten, dus het was te verwachten en betekent niet veel. Ik zag dat er enkelen op hun mening terug moesten komen en dat is altijd grappig.”

Er zit wellicht wel een Guns N’ Roses toertje in, in de nabije toekomst. Met wie Axl dat zou gaan doen, is niet duidelijk, maar er wordt door het management over gebabbeld. De band krijgt nogal wat aanbiedingen van festivals over de hele wereld, dus misschien gaat hij daar wel op in. Ow, en de clip voor ‘Better’ is bijna klaar. Nog steeds.

HIER (Billboard) lees je het volledige, zeer uitgebreide interview met Axl. Tis best een aanrader, hier en daar echt hilarisch!

60’s multi CD-box review

 
 
 
 
the planet.nl writings till 2007 /  artikel-copies 
 
 
 
[hierin]  pasten en categoriseren + herdateren