Soms hoef je niet rouwig te zijn als één van je favo bandjes uit elkaar valt, want het kan vaak resulteren in de opstanding van een paar nieuwe, sprankelende acts voor de prijs van één. Uiteraard werkte dat niet zo voor bijvoorbeeld The Libertines, maar uit het as van de Delgados kwamen zowel Emma Pollock als Alun Woodward (als Lord Cut-Glass) sterk naar voren met prima soloplaten. Zo ook bij het Schotse Arab Strap. Toen het Falkirk duo in 2006 gracieus maar een beetje mopperend afscheid van ons nam, was het bijna een gegeven dat tekstschrijver Aidan Moffat in zijn eentje genoeg te zeggen zou hebben. Inmiddels bewandelt hij zijn solopad dan ook succesvol. Maar zijn voormalige sidekick Malcolm Middleton is verworden tot een bitterzoete, eigenaardige songsmit met een cult reputatie gedurende de vier – en met ‘Waxing Gibbous’ vijf – solo albums die hij sindsdien uitbracht.
Maar de man heeft ons inziens een grote gave: om contrasten met gemak aan elkaar te verbinden. Hij pent over ‘the usual shite’ – doodnormale en mindere leuke zaken des levens – echter doet dat met gruwelijk depri teksten vol droog cynisme. Die treffende, weemoedige lyrics zijn dan weer verpakt in een laconiek muzikaal dekentje. Een vaak vrolijke omlijsting houdt zijn melancholieke songs prima behapbaar. Een goed voorbeeld van dat kunstje is zijn kerstsingle (compleet met dakloze kerstman in de videoclip) genaamd ‘We’re All Going to Die (Alone)’ uit 2007. Hij bereikte met dat ‘blije liedje’ per ongeluk bijna de eerste plek in de hitlijst. Maar ook op ‘Waxing Gibbous’ – de titel verwijst naar de maanfase voor volle maan en is optimistisch bedoeld – kan hij er weer wat van.
Vurige en melodieus florerende indiefolk liedjes, die comfortabel tussen het meer uptempo (zoals de aanstekelijke single ‘Red Travellin’ Socks, waarin Malcolm nog nooit eerder zo happy klonk), het tragere introspectieve (‘Carry Me’ bestaat voornamelijk uit een rouwige monoloog met trieste cello en is een mistroostige ode aan een kindertijd toen de toekomst nog veelbelovend leek en in ‘Box & Knife’ met donkere electro en ambient soundscapes klinkt hij nogal suïcidaal) en alles ertussen (‘Kiss The Station’ is een levendige, prettige ballad met een geïnspireerde midden sectie en vocale begeleiding) zweven. De electronische beats die her en der zijn ingezet (‘Zero’) voelen soms wat misplaatst aan.
Alleen in ‘Made Up Your Mind’ horen we Middleton volledig akoestisch met zijn verhalende monotone stem en dat blijft toch zijn beste pak om aan te trekken. Al kreeg Malcolm voor deze plaat levendige bijval van Arab Strap-lid Jenny Reeve en King Creosote (aka Kenny Anderson) voor schitterende backing vocalen, terwijl Barry Burns, één van de postrockgoeroes van Mogwai, hier en daar heel fijn aanvult met zijn sferisch gepluk. ‘Ballad Of Fuck All’ is ondertussen het ultieme nummer waar de singer-songwriter al die jaren naartoe lijkt te hebben gewerkt.
Dat is dan een mooi gegeven, want Middleton heeft laten weten dat hij voorlopig het leven als soloartiest achter zich wil laten en het hoog tijd vindt voor iets anders. Met deze laatste bedachtzame, charmante, somber-vrolijke en grappige plaat sluit hij zijn solo oeuvre dus af. Laten we hopen dat Malcolm iets anders vindt, iets instrumentaals of een nieuwe band met strijkorkest, want we genieten altijd zo van zijn input. Misschien moet hij zijn gediscontinueerde serie girlband covers weer oppakken. Maar laat hem niet stoppen, want we zouden hem schromelijk missen.
‘Waxing Gibbous’ is een soundtrack voor een luie, grijze Schotse dag en er valt toch nog wat te glimlachen. Zoals die wrang lachende, moeilijk kijkende maan op de hoes…
SPINNER SCORE: 79/100
E L M O the vinyl hunter 