Real Ones, ‘Every Dog Has His Day’ — Gratis MP3 van de Dag

Artiest: Real Ones
Nummer: ‘Every Dog Has His Day’
Album: ‘All For the Neighbourhood’
Klinkt als: Super Furry Animals, Talking Heads

Download: ‘Every Dog Has His Day’  (MP3)

[Download Help]

Recensie: Graham Coxon – The Spinning Top

Terwijl Blur de Britse podia voor het eerst in vele jaren weer afschuimt, komt gitarist/multi-instrumentalist Graham Coxon met zijn nieuwe solo album ‘The Spinning Top’. Zijn inmiddels zevende schijf is naast een echt conceptalbum – 15 songs over het leven van een man vanaf de geboorte tot aan zijn dood – ook een merendeels erg ingetogen plaatje geworden. Veel meer met een folk inslag dan we van hem gewend zijn, want op eerdere werkjes als ‘Happiness In Magazines’ en ‘Love Travels At Illegal Speeds’ was het toch vooral rock wat de klok sloeg.

Weg zijn die schreeuwerige, schokkerige gitaar en punkriffs. Coxon ging op zoek naar zijn tedere kant. En toch is het een rijk plaatje. Dat komt niet zozeer door een uitbundige of uitgebreide instrumentatie, want de basis is eenvoudig weg akoestische gitaar en Coxons speelse, wat nasale en wankele zanglijnen met wat wiegende piano of andere gevoelige invullingen, maar eigenlijk alleen maar door Grahams fenomenale speel technieken. Vooral dat ingewikkelde ‘fingerpicking’ – check vooral het charmante ‘In The Morning’ – geeft de songs wat bijzonders. Daarmee herinnert hij aan de legendarische Bert Jansch.

Neem bijvoorbeeld ‘Feel Alright’, compleet met zijn ‘ba ba ba’ refrein en piano, dat is folk op zijn catchiest. Op ‘Look Into The Light’ lijkt Coxon de wedergeboorte van de fragiele Nick Drake. In ‘Sorrow’s Army’ komt dezelfde spaghetti western vibe terug als bij The Coral en The Zutons en Coxon eindigt op dramatische toon met ‘November’, met sfeervolle, minimale accordeon en gitaarklanken en een prachtig staaltje samenzang.

Slechts vijf tracks vallen buiten de folkboot: zoals het overwegend subtiele, vroege Super Furry Animals-eske popliedje ‘If You Want Me’ waarin plots wat ruiger, fuzzy gerockt wordt, het lekkere swamprockerige, broeierige nummer ‘Dead Bees’ of met calypso percussie gelardeerde ‘Perfect Love’ in de lijn van jaren zestig held Arthur Lee’s ‘Love’.

De eerdere kritiek op zijn wat simplistische teksten, heeft Coxon zich kennelijk aangetrokken. Hij verhaalt hier wel haast literair verantwoord over de liefde, het leven en het overlijden van een mannelijk hoofdpersoon. Al lukt het nog lang niet overal om tot introspectieve zielenroersels te komen zoals Bob Dylan of Drake kunnen (in ‘Perfect Love’ dweilt hij “I met you and you met me/ We sang in perfect harmony”). Zou Coxon misschien last hebben van een midlife crisis?

Onverwachts is een passend woord om ‘The Spinning Top’ mee aan te duiden. Zo verschillend van zijn andere platen en ook op de schijf zelf gaat het best veel kanten op binnen zijn gelegde folky muzikale kader. Het zal niet het ‘kopje thee’ zijn voor elke vroege Coxon fan, maar het is toch zeker wel één van zijn aardigste solo albums tot nu toe. Al willen niet alle songs in de bol blijven haken.

SPINNER SCORE: 78/100

Recensie: Super Furry Animals – Dark Days/Light Years

Mocht je er niet van houden, je moet er toch nog altijd diep respect voor hebben, voor de Super Furry Animals uit Cardiff (Wales). Inmiddels bij hun negende studioplaat gearriveerd, blijven ze sinds het debuut ‘Fuzzy Logic’ in 1996 bijzondere, avontuurlijke platen op ons afvuren die – laten we eerlijk zijn – maar heel weinig opvullertjes van songs bevatten. De Animals weten zich keer op keer opnieuw uit te vinden, wegens hun scherpe muzikale instincten en de wil om altijd buiten de regeltjes te schrijven en zich nooit echt te herhalen.

Tuurlijk, hun forté is het pennen van bijna perfecte experimentele popliedjes die raar afbuigen, waarin allerlei stijlen door elkaar worden gehusseld alsof het niets is met immer een humoristische knipoog. In dat opzicht was ‘Hey Venus!’ twee jaar geleden een zeer eenvoudig, toegankelijk album met toffe orchestrale songs. Nou, daar nemen ze op ‘Dark Days/Light Years’ flink afstand van. Op dit album geen memorabele melodietjes die zich in het hoofd vasthaken. Wel een hypnotiserende, aanhoudende basis van groovy en sexy riffs in elke track, waar verder op wordt door geborduurd tot een surrealistisch, eclectisch en spacy geheel.

Misschien komt dat omdat dit keer álle bandleden songs hebben geschreven (ze leefden zich de afgelopen jaren uit in allerlei zijprojecten, die hun sporen hebben nagelaten) en ook vocaal zijn te horen in minstens de helft van het songmateriaal, in tegenstelling tot de andere Furry-albums waar er altijd slechts een paar niet van de hand van hoofd Animal Gruff Rhys waren (die solo ook schitterende platen aflevert, zoals ‘Candylion’ of ‘Stainless Style’ met hiphop-producer Boom Bip onder de naam Neon Neon).

Opener ‘Crazy Naked Girls’ rock keihard de pan uit, ‘Moped Eyes’ funkt als the hell en ‘Lliwiau Llachar’ toont hun Beach Boys zonnige kant. Verder komen er invloeden van krautrock, glam en ook electro naar voren. Ultiem juweeltje is ‘Cardiff In The Sun’ waarin de band naar grote psychedelische hoogte stijgt. Opvolgend nummer ‘The Very Best Of Neil Young’ (geinige titel) is eveneens een geniaaltje met tabla en strijkers waar een ultiem weirde dromerige vocoder zanglijn over heen wordt gedrapeerd. En zo hebben eigenlijk alle 12 songs opnieuw iets speciaals in zich. Jammer dat de plaat een beetje uitdooft met het wat ambientachtige, in het Welsh gezongen ‘Pric’ (negen minuten!), daar had een knaller van een song moeten staan om ons compleet met de bek open achter te laten. Maar ja, ook dat is die typische SFA eigenzinnigheid.

De gekke teksten – die meestal helemaal nergens over gaan – zijn er ook nog. Franz Ferdinand-gitarist Nick McCarthy voorziet ‘Inaugural Tram’ (hier te downen) zelfs van Duitstalige lyrics in het refrein. Wat eerst raar klinkt, maar toch op zijn plek valt. Hoe gevarieerd ook, het album klinkt als een solide geheel. Er is veel aandacht besteed aan al die charmante rare en mooie fratsen tussendoor, zodat ze prachtig passen, maar tegelijk blijft het allemaal heel ruimtelijk en open. Je verveelt je geen moment en het stoort ook geen ogenblik. Vroeger wilde de band het geluid namelijk vaak iets te vol proppen, waar sommigen dan ook op afhaakten.

Ze blijven de eigenwijze post-alternatieve outsiders die ze altijd zijn geweest. ‘Dark Days/Light Years is onmiskenbaar Super Furry Animals en ze hebben een gedurft, wederom nieuw bizar pad gelegd. Waar ik graag en veel ga wandelen de komende tijd! Er valt nog zoveel te ontdekken in dat fascinerende schizofrene geheel, dat je de eerste paar keer around niet vat. Geen gemakkelijk te verhapstukken album, gewenning is aanbevolen, maar liefhebbers van SFA wisten dat natuurlijk al. Daarom houden we juist zo van ze.

De Super Furry Animals is gewoon één van de leukste en opzienbarend wonderlijke bands van de afgelopen twee decennia, met een uniek oeuvre. Dit is de kerst op de slagroom, voorlopig dan. Op hun MySpace beluister je momenteel alle nummers van ‘Dark Days/Light Years’.

SPINNER SCORE: 87/100

Nieuwe Super Furry Animals krijgt eerst digitale release

De nieuwe plaat van Wales’ eigenzinnige, psychedelische indierockband Super Furry Animals wordt eerst via de eigen website uitgebracht en pas een maand later – zo rond half april – via de ‘normale’ route, de winkels.

Het negende, nog zonder titel zijnde studioalbum van de groep rond Gruff Rhys is vanaf 16 maart via Superfurry.com te downloaden.

Het nieuwe album, opgenomen in Cardiff, klinkt volgens de SFA ‘super’ en dan bedoelen ze eigenlijk ‘super snel’. Want deze keer telt de plaat slechts één kenmerkend langzaam nummer en die track is volgens de band niet echt langzaam. “Muzikaal gezien is het gebaseerd op riffs en grooves die we de laatste jaren al vaker speelden. We hebben nu genoeg voor een heel album. Dus hoewel het nog steeds erg melodieus is, dachten we dat we de akoestische ballads wel even konden laten.”

Ook de countryrock blijft achterwege. Drummer Daf Leuan heeft namelijk een ware pedal steel allergie opgelopen, zodat hij het instrument niet meer aan mag raken. “Daardoor is het geweldige Nashville instrument samen met de saxofoon verbannen naar de instrumentenhoek van de SFA.”

Het artwork wordt wederom gemaakt door Pete Fowler en Japanse kunstenaar Tanaami (ook verantwoordelijk voor de verpakking van het voorgaande, wat flauwe album ´Hey Venus´ uit 2007). We doen er voor de lol even de voorlopige tracklist bij, want de werktitels zijn best wel grappig:

1.´The Very Best of Neil Diamond´
2. ´White Socks/Flip Flops´
3. ´Inaugural Trams´
4. ´Sounds Familiar´
5. ´Cardiff in the Sun´
6. ´Where Do You Wanna Go?´
7. ´LLiwiau LLachar´
8. ´Mountain´
9. ´Moped Eyes´
10. ´Inconvenience´
11. ´Crazy Naked Girls´
12. ´Earth´
13. ´Prick´