Recensie: Graham Coxon – The Spinning Top

Terwijl Blur de Britse podia voor het eerst in vele jaren weer afschuimt, komt gitarist/multi-instrumentalist Graham Coxon met zijn nieuwe solo album ‘The Spinning Top’. Zijn inmiddels zevende schijf is naast een echt conceptalbum – 15 songs over het leven van een man vanaf de geboorte tot aan zijn dood – ook een merendeels erg ingetogen plaatje geworden. Veel meer met een folk inslag dan we van hem gewend zijn, want op eerdere werkjes als ‘Happiness In Magazines’ en ‘Love Travels At Illegal Speeds’ was het toch vooral rock wat de klok sloeg.

Weg zijn die schreeuwerige, schokkerige gitaar en punkriffs. Coxon ging op zoek naar zijn tedere kant. En toch is het een rijk plaatje. Dat komt niet zozeer door een uitbundige of uitgebreide instrumentatie, want de basis is eenvoudig weg akoestische gitaar en Coxons speelse, wat nasale en wankele zanglijnen met wat wiegende piano of andere gevoelige invullingen, maar eigenlijk alleen maar door Grahams fenomenale speel technieken. Vooral dat ingewikkelde ‘fingerpicking’ – check vooral het charmante ‘In The Morning’ – geeft de songs wat bijzonders. Daarmee herinnert hij aan de legendarische Bert Jansch.

Neem bijvoorbeeld ‘Feel Alright’, compleet met zijn ‘ba ba ba’ refrein en piano, dat is folk op zijn catchiest. Op ‘Look Into The Light’ lijkt Coxon de wedergeboorte van de fragiele Nick Drake. In ‘Sorrow’s Army’ komt dezelfde spaghetti western vibe terug als bij The Coral en The Zutons en Coxon eindigt op dramatische toon met ‘November’, met sfeervolle, minimale accordeon en gitaarklanken en een prachtig staaltje samenzang.

Slechts vijf tracks vallen buiten de folkboot: zoals het overwegend subtiele, vroege Super Furry Animals-eske popliedje ‘If You Want Me’ waarin plots wat ruiger, fuzzy gerockt wordt, het lekkere swamprockerige, broeierige nummer ‘Dead Bees’ of met calypso percussie gelardeerde ‘Perfect Love’ in de lijn van jaren zestig held Arthur Lee’s ‘Love’.

De eerdere kritiek op zijn wat simplistische teksten, heeft Coxon zich kennelijk aangetrokken. Hij verhaalt hier wel haast literair verantwoord over de liefde, het leven en het overlijden van een mannelijk hoofdpersoon. Al lukt het nog lang niet overal om tot introspectieve zielenroersels te komen zoals Bob Dylan of Drake kunnen (in ‘Perfect Love’ dweilt hij “I met you and you met me/ We sang in perfect harmony”). Zou Coxon misschien last hebben van een midlife crisis?

Onverwachts is een passend woord om ‘The Spinning Top’ mee aan te duiden. Zo verschillend van zijn andere platen en ook op de schijf zelf gaat het best veel kanten op binnen zijn gelegde folky muzikale kader. Het zal niet het ‘kopje thee’ zijn voor elke vroege Coxon fan, maar het is toch zeker wel één van zijn aardigste solo albums tot nu toe. Al willen niet alle songs in de bol blijven haken.

SPINNER SCORE: 78/100

Solo conceptalbum Blur’s Graham Coxon

Terwijl iedereen reikhalzend uitkijkt naar de grote reünie tournee van Blur deze zomer, komt gitarist/multi-instrumentalist Graham Coxon op 11 mei met een nieuw soloalbum genaamd ‘The Spinning Top’. En zijn zevende plaat is een echt conceptalbum geworden: de 15 songs volgen het leven van een man, van zijn geboorte tot aan zijn dood.

Coxon strikte diverse vocalisten om hun medewerking te verlenen, waaronder Robyn Hitchcock, Danny Thompson en de operasopraan Natasha Marsh. Zijn vriendin Lucy ‘speelt’ de rol van ‘de vrouw’ op het album, dat wederom werd geproduceerd door Stephen Street (The Smiths, Blur).

“De plaat is merendeels akoestisch, hoewel er ook wat explosief electrisch gitaarwerk op staat,” aldus Coxon. “Ik wilde laten zien hoe opwindend akoestische instrumenten kunnen zijn, hoe dynamisch en rijk en ruw ze kunnen klinken in een tijd dat akoestische muziek gelijk staat aan lief of sentimenteel.”

‘The Spinning Top’ release wordt op 18 mei opgevolgd door de eerste single ‘Sorrow’s Army’. Vlak daarna geeft Coxon wat incidentele gigs, want later dit jaar gaat ‘ie pas op tournee. Na Blur natuurlijk! In maart geeft Graham al een voorproefje tijdens een showcase van Coxon’s label Transgressive Records tijdens SXSW in Austin, Texas.

Tussen de opnames maken voor zijn eigen schijf door had Coxon overigens ook nog tijd om Pete Doherty te helpen met zijn solo-album ‘Grace / Wastelands’.