‘Merriweather Post Pavilion’ (naar een openlucht muziekpaviljoen in de staat Maryland) is zo’n album dat net als een kermis carroussel moet blijven draaien, draaien, draaien. Omdat de meesterlijke plaat je telkens optilt, rondslingert en verdwaast achterlaat. Elke duizelingwekkende luisterbeurt onthult weer iets anders en het wordt maar mooier en mooier. Als je het negende studioalbum eenmaal hebt gehoord, wil je een tijdje niet anders dan nog een muntje halen om wéér in die carroussel te stappen. Animal Collective heeft zijn optimale, verslavende en bedwelmende draai gevonden.
De wonderlijke wereld die Animal Collective voor ons, maar ook zichzelf schept, is er eentje waar de indiefreak graag in vertoeft. Het voelt er sprookjesachtig aan, ietwat vervreemdend, echter zo intrigerend dat je er steeds dieper in wilt duiken. We worden er weer kind, betreden onontgonnen gebied, waar men avontuurlijk, experimenteel en speels is. Panda Bear, Geologist en Avey Tare (zonder Deakin’) raakten er eerder zelf ook nog wel eens de weg kwijt en bleven dwangneurotisch te lang hangen in hun creatieve uitspattingen en gefreak, echter hebben nu een genuanceerder, strakker pad gelegd zodat zij en wij minder worden afgeleid door die soms erg verwarrende, extreme gekte (´Feels´ en ´Sung Tong´).
Als je in de ‘Merriweather Post Pavilion’ landschappen rondwandelt doet de omgeving minder psychedelisch aan dan in de ‘Strawberry Jam’ contreien, al blijven uitbundige kleuren door elkaar dwarrelen en zijn de abstracte soundscapes er nog steeds, alleen duidelijker afgetekend. Het Amerikaanse collectief neemt ons aan de hand mee over een onnavolgbaar knap weggetje met 11 stops, waar we aan een opzwepend, eigenzinnig mengsel van (h)eerlijke sixties pop met een warme Beatles jas, dub, hiphop en een snufje folk worden blootgesteld, vergezeld door hemelse (samen)zang.
Het verknipte folkgeluid is uitgegumt en vervangen door originele, electronische sounds en samples, drijvend op tegendraadse over elkaar heen buitelende en nu en dan zeer heftige beats, gelardeerd in schitterende melodieën. Af en toe blijft de wereld ook hangen, in mindblowing repeterende loops en gestapelde geluidjes (‘My Girls’, ‘Guy´s Eyes’) en uitrusten en ontspannend wegdromen is er ook toegestaan (´Bluish´). De zon schijnt overdonderend in het open barstende ´In The Flowers´ en ´Summertime Clothes´ en na een grootse, waanzinnig spetterende finale (´Brothersport´) landen we weer met beide benen op de aardkloot.
Sommigen van de AC-fans haken af, want zij vonden het juist zo cool dat ze er geen bal van begrepen en met de ogen dicht konden baden in die dissonante chaos. Anderen zijn verheugd, want eindelijk kunnen zij ook voorzichtig rondwaren. Het voelt er soms nog steeds ongemakkelijk tegenstrijdig, maar alles vloeit uiteindelijk toch als water door de bergen. Ik hoopte er al op en gelukkig blijkt het ook waar: Animal Collective heeft vooralsnog Dé Plaat Van Het Jaar gemaakt. Maar het is nog vroeg, laten we elkaar aan het eind van 2009 nog even spreken of dat dan nog steeds zo is. Dikke kans van wel…
E L M O the vinyl hunter 