Plaatjes Kijken: Boards Of Canada – Music Has The Right To Children

Of je ‘m nou ziet in de vinylbakken, de cd-winkel op ’t station of de iTunes Store, soms is een albumhoes genoeg om een bepaalde plaat te willen hebben. De ene keer een absolute aanwinst, de andere keer een gedrocht dat je nooit meer draait, maar in ieder geval bijzonder genoeg om naar te blijven kijken. Deze week:

Boards Of Canada – Music Has The Right To Children

‘Music Has The Right To Children’ is het debuutalbum van Schots (en dus niet Canadees) electronisch muziekduo Boards Of Canada (BOC) en verscheen op 20 april 1998 via Warp Records in Europa (op 20 augustus in Amerika door Matador). Hoewel BOC’s blauwdruk voor ambient luistermuziek – warme en rake retro klinkende electro-synth instrumentals met midtempo hip hop beats, af en toe wat licht scratchwerk en duistere vocaal samples – niet echt revolutionair was, sloeg ‘Music Has The Right To Children’ in als een bom.

Net als het vroege werk van Aphex Twin of Autechre (beiden op Warp) wist ook BOC hun Amerikaanse voorlopers te evenaren en een krachtige, melancholische bezieling over te brengen met hun anderszins ingewikkelde en machinaal gemaakte, psychedelische muziek. De twee broers – die afgezonderd resideren in de overblijfselen van een commune ergens diep in het bos van Schotlands Pentland Hills – creëerden een breed en gelaagd, rustgevend schilderij met uitwaaiierende, avontuurlijke soundscapes, opgebouwd uit samples die vaak letterlijk uit het leven zijn gegrepen.

Zo hoor je bijv. echte kinderstemmetjes en speeltuingeluiden voorbij komen, werden er opnames gemaakt in de natuur, zijn er subliminale en ‘omgekeerde’ boodschappen te ontwaren en verwijzingen naar religeuze stromingen en mathematische patronen. Het droeg bij aan de mystiek rondom de plaat (ze werden zelfs beschuldigd van brainwashen) die in ’98 werd bestempeld als één van de top- en doorbraakalbums in het electronische genre. De plaat veranderde ‘het gezicht’ en fungeerde als een poort voor diegenen die het genre ontoegankelijk vonden.

Marcus Eoin en Michael Sandison hielden alles in eigen hand: de opnames voor en de productie van het album en ook het artwork voor de dubbel cd en LP release (geperst bij Damont Adio Limited) werd door hen zelf verzonnen. Je krijgt in dit genre standaard vrij koele en cleane hi-tech beelden op je afgestuurd, maar juist daarom valt het artwork van deze plaat zo op. Het album is naast een innovatieve plaat wegens de warme, akoestische instrumentatie tevens een afwijkend album qua artwork. De tegenstrijdigheid in de tracks (electronisch vs. akoestisch, oftewel in de koude winter beluisteren als de zon over de bergen schijnt) wordt perfect weergegeven.

We zien een knus ogend, nostalgisch tafereel. Als je de hoes van een afstandje bekijkt denk je dat je te maken hebt met een vrolijk, nonchalant freakfolkalbum, maar de vale kleuren en zeven gezichtsloze figuren voor een vage achtergrond geven de kijker uiteindelijk toch een vrij ongemakkelijk gevoel mee. ‘Music Has The Right To Children’ is een eerbetoon aan de jeugd. De hoes en de muziek hebben een tijdloze ‘feel’. De onbezonnenheid en onschuld van het opgroeien als kind straalt door, maar dat is ook een beetje eng natuurlijk. Die gevoelens zitten verpakt in de coverfoto (waarvan we de origine helaas niet kennen). Het gekozen lettertype, een verwijzing naar de Bauhaus periode, ondersteunt het ‘lieve’ uiterlijk.

‘Music Has The Right To Children’ verscheen in 2004 opnieuw in één verpakking met het album ‘Twoism’ (de eerste officiële release van BOC uit 1995) bij PIAS. De plaat hield dezelfde albumhoes, alleen de labels waren iets anders gekleurd dan de originele persing. Van Pitchfork kreeg dit pakketje een dikke tien…